Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Shuhi tami Bildad ni a pathung teh,
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
Nâsittouh maw pout laipalah, lawk heh na tawng han, thaipanueknae tawn awh, hahoi lawk na dei pouh han.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Bang kecu dawk maw moithang patetlah touksin lah o awh teh, nangmae mithmu vah tamipathu patetlah ka kâpouk.
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
Lungkhueknae hoi namahoima na kâraphoe. Nang hanelah talai heh ceitakhai lah ao han maw, Hoeh pawiteh, lungsong heh aonae koehoi puen lah ao han maw.
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
Tamikathoutnaw e angnae teh roup padue pouh lah ao teh, a hmaiang hai ang hoeh.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
Rim e angnae hah a hmo teh, ateng e hmaiim teh padue e lah ao.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
A khoksampha a thaonae hah duem sak la ao teh, amae khokhangnae ni a tâkhawng han.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
A khok ni tamlawk dawk a kâman sak teh, karap thung vah a cei sak.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
A khoksampha dawk tamlawk a man teh, ama hah karap dawk a bo.
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
Ama hanelah karap hah talai dawk hro e la ao teh, lamthung dawk ama hane karap a patung.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Avoivang hoi takikatho e ni a pakhi teh, a hnuk lahoi a pâlei.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
A thaonae hah a thayoun toung dawkvah, atengpam vah rawkphainae coungkacoe lah ao.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Hote runae ni a vuen hah a ca pouh teh, duenae camin ni a kutkhok hah a ca pouh.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
A kângue e rim hoi ahni teh takhoe lah ao teh, takikatho pounge siangpahrang hmalah tâcokhai e lah ao.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
A tami hoeh e hah rim dawk kho a sak awh teh, kho a saknae dawk gan a phuen pouh awh.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
A rahim e a tangpha hah koung a ke teh, a lathueng lae akangnaw teh a kamyai.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Ama pahnim thai hoeh nahanlah talai dawk hoi a kahma teh, a min kamthangnaw e um vah a min awm hoeh.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
Ahni teh angnae koehoi hmonae dawkvah a hrek teh, talai dawk hoi pâlei e lah ao.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
A taminaw thung dawk hoi a capa hoi a na mincanaw tawn hoeh. Hoeh pawiteh, a khosaknae dawkvah a imthung buet touh hai cawi mahoeh.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Ahnie tueng nah kaawm e taminaw ni a taki awh e patetlah, ahni hnukkhu kaawm e naw ni hai ahni kecu a kângai a ru awh han.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
Tamikathoutnaw khosaknae koe teh, hot patetlah ao han. Hetheteh Cathut ka panuek hoeh naw a onae hmuen doeh telah a ti.
