Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Shuhi Bildad loh a doo tih,
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
“Olthui kah taikhaihnah te me hil nim na khueh ve. Yakming lamtah a hnukah thui sih.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Balae tih rhamsa bangla nan poek, na mikhmuh ah ka angvawk a?
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
A thintoek ah amah hinglu pataeng a baeh ta. Diklai loh a hnoo tih lungpang te a hmuen lamloh a thoeih akhaw nang hut a?
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
Halang rhoek kah vangnah ngawn tah thi tih a hmai te hmaihli bang lam pataeng aa pawh.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
Vangnah khaw a dap khuiah hmuep tih a hmaithoi khaw amah taengah a thih pah.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
A thahuem kah khokan pataeng caek tih a cilsuep loh amah a voeih.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
A kho loh lawk khuila a tueih tih sahamlong khuila a pongpa sak.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
A khodil te pael loh a tuuk tih amah te kokthah dongah man.
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
A rhuihet te diklai dongah a tung tih, a sutaeh te a hawn ah a khueh pah.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Anih te mueirhih loh a kaepvai ah a let sak tih a kho ah taekyak uh.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
A boethae ah bungpong la om tih a cungdonah hamla rhainah khaw a sikim pah.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Dueknah caming loh a vin saa a caak pah tih a rhuhrhong a hnom pah.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
A pangtungnah a dap lamloh a poh tih mueirhih manghai taengla a luei sak.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
Amah kah pawt long khaw anih kah dap ah kho a sak tih, a tolkhoeng te yam a phul thil.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
A yung khui ah koh tih a so duela a pae khaw ngat.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Anih poekkoepnah te diklai lamloh paltham tih a ming te rhamvoel hmai ah om pawh.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
Anih te vangnah lamloh a hmuep la a thaek uh tih anih te lunglai lamloh a poeng sakuh.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
A taengah a ca tal tih a pilnam taengah a cadil om pawh. A lampahnah ah khaw rhaengnaeng om pawh.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Amah tue vaengah pong tih a hnuk a hmai la hlithae loh a tuuk.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
He tah boethae kah dungtlungim tih Pathen aka ming pawt kah a hmuen khaw he tlam ni,” a ti nah.
