< Job 17 >
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Min ande är svag, och mine dagar äro afkortade, och grafven är för handene.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Ingen är bedragen af mig; likväl måste mitt öga derföre blifva i bedröfvelse.
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Om du än ville hafva borgen af mig; ho ville lofva för mig?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Förstånd hafver du för deras hjerta fördolt; derföre skall du icke upphöja dem.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
Han rosar fast bytet för sinom vännom; men hans barnas ögon skola försmäkta.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Han hafver satt mig till ett ordspråk ibland folk, och jag måste vara ett under ibland dem.
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Mitt ansigte är mörkt vordet för sorgs skull, och all min ledamot äro såsom en skugge.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Öfver detta varda de rättfärdige häpne, och de oskyldige varda sättande sig emot skrymtarena.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
Den rättfärdige varder behållandes sin väg, och den som rena händer hafver, varder stark blifvandes.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Nu väl, vänder eder alle hit, och kommer; jag varder dock icke finnandes någon visan ibland eder.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Mine dagar äro förgångne; min anslag äro förskingrade, som mitt hjerta besatt hafva;
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Och hafva gjort dag af nattene, och af dagenom natt.
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol )
Om än jag fast länge bidde, så är dock helvetet mitt hus, och min säng är i mörkrena uppgjord. (Sheol )
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
Förgängelsen kallade jag min fader, och matkarna mina moder, och mina syster.
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
Efter hvad skall jag bida? Och ho aktar mitt hopp?
16 Zullen ze met mij in het dodenrijk dalen, Zinken wij samen neer in het stof? (Sheol )
Neder i helvetet varder det farandes, och varder med mig liggandes i mullene. (Sheol )