Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Moj dih je pokvarjen, moji dnevi so izumrli, zame so pripravljeni grobovi.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Mar niso tukaj z menoj zasmehovalci? Mar moje oko ne vztraja v njihovem izzivanju?
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Sedaj se ulezi, postavi me v poroštvo s seboj. Kdo je ta, ki bo udaril roki z menoj?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Kajti njihovo srce si skril pred razumevanjem, zato jih ne boš povišal.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
Kdor svojim prijateljem govori prilizovanja, bodo pešale celo oči njegovih otrok.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Naredil me je tudi za tarčo posmeha med ljudstvom in poprej sem bil kakor bobnič.
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Tudi moje oko je zatemnjeno zaradi bridkosti in vsi moji udi so kakor senca.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Pošteni možje bodo osupli ob tem in nedolžni se bo razvnel zoper hinavca.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
Tudi pravični se bo držal svoje poti, kdor pa ima čiste roke, bo močnejši in močnejši.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Toda kar se tiče vas vseh, ali se vrnete in torej greste, kajti med vami ne morem najti enega modrega moža.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Moji dnevi so minili, moji nameni so zlomljeni, celó misli mojega srca.
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Noč spreminjajo v dan, svetloba je kratka zaradi teme.
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
Če čakam, je moja hiša grob; svojo posteljo sem postlal v temi. (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
Trohnenju sem rekel: ›Ti si moj oče, ‹ ličinki: › Ti si moja mati in moja sestra.‹
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
Kje je sedaj moje upanje? Glede mojega upanja, kdo ga bo videl?
