Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
O meu espirito se vae corrompendo, os meus dias se vão apagando, e tenho perante mim as sepulturas.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Porventura não estão zombadores comigo? e os meus olhos não passam a noite chorando pelas suas amarguras?
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Promette agora, e dá-me um fiador para comtigo: quem ha que me dê a mão?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
O que lisongeando falla aos amigos tambem os olhos de seus filhos desfallecerão.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Porém a mim me poz por um proverbio dos povos, de modo que já sou uma abominação perante o rosto de cada um.
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Pelo que já se escureceram de magoa os meus olhos, e já todos os meus membros são como a sombra:
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Os rectos pasmarão d'isto, e o innocente se levantará contra o hypocrita.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
E o justo seguirá o seu caminho firmemente, e o puro de mãos irá crescendo em força.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Mas, na verdade, tornae todos vós, e vinde cá; porque sabio nenhum acho entre vós.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Os meus dias passam, os meus propositos se quebraram, os pensamentos do meu coração.
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Trocaram o dia em noite; a luz está perto do fim, por causa das trevas.
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
Se eu esperar, a sepultura será a minha casa; nas trevas estenderei a minha cama. (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
Á corrupção clamo: Tu és meu pae; e aos bichos: Vós sois minha mãe e minha irmã.
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
Onde pois estaria agora a minha esperança? emquanto á minha esperança, quem a poderá ver
