Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Min ånd er brutt, mine dager utslukket; bare graver har jeg for mig.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Sannelig, spott omgir mig på alle kanter, og mitt øie må dvele ved deres trettekjære ferd.
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Så sett nu et pant, gå i borgen for mig hos dig selv! Hvem skulde ellers gi mig håndslag?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Du har jo lukket deres hjerte for innsikt; derfor vil du ikke la dem vinne.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
Den som forråder venner, så de blir til bytte, hans barns øine skal tæres bort.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Jeg er satt til et ordsprog for folk; jeg er en mann som blir spyttet i ansiktet.
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Mitt øie er sløvt av gremmelse, og alle mine lemmer er som en skygge.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Rettskafne forferdes over dette, og den skyldfrie harmes over den gudløse;
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
men den rettferdige holder fast ved sin vei, og den som har rene hender, får enn mere kraft.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Men I - kom bare igjen alle sammen! Jeg finner dog ikke nogen vismann blandt eder.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Mine dager er faret forbi, mine planer sønderrevet - mitt hjertes eiendom!
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Natt gjør de til dag, lyset, sier de, er nærmere enn det mørke som ligger like for mig.
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
Når jeg håper på dødsriket som mitt hus, reder i mørket mitt leie, (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
roper til graven: Du er min far, til makken: Du er min mor og min søster,
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
hvor er da mitt håp? Mitt håp - hvem øiner det?
