Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Semangatku patah, umurku telah habis, dan bagiku tersedia kuburan.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Sesungguhnya, aku menjadi ejekan; mataku terpaksa menyaksikan tantangan mereka.
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Biarlah Engkau menjadi jaminanku bagi-Mu sendiri! Siapa lagi yang dapat membuat persetujuan bagiku?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Karena hati mereka telah Kaukatupkan bagi pengertian; itulah sebabnya Engkau mencegah mereka untuk menang.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
Barangsiapa mengadukan sahabatnya untuk mencari keuntungan, mata anak-anaknya akan menjadi rabun.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Aku telah dijadikan sindiran di antara bangsa-bangsa, dan aku menjadi orang yang diludahi mukanya.
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Mataku menjadi kabur karena pedih hati, segala anggota tubuhku seperti bayang-bayang.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Orang-orang yang jujur tercengang karena hal itu, dan orang yang tidak bersalah naik pitam terhadap orang fasik.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
Meskipun begitu orang yang benar tetap pada jalannya, dan orang yang bersih tangannya bertambah-tambah kuat.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Tetapi kamu sekalian, silakan datang kembali! Seorang yang mempunyai hikmat takkan kudapati di antara kamu!
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Umurku telah lalu, telah gagal rencana-rencanaku, cita-citaku.
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Malam hendak dijadikan mereka siang: terang segera muncul dari gelap, kata mereka.
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
Apabila aku mengharapkan dunia orang mati sebagai rumahku, menyediakan tempat tidurku di dalam kegelapan, (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
dan berkata kepada liang kubur: Engkau ayahku, kepada berenga: Ibuku dan saudara perempuanku,
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
maka di manakah harapanku? Siapakah yang melihat adanya harapan bagiku?
