Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Mein Lebensgeist ist zerstört, meine Tage sind erloschen, die Gräberstätte wartet mein.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Dann treiben sie fürwahr noch Spott mit mir! Auf ihrem Hadern muß mein Auge weilen!
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
O setze ein, verbürge dich für mich bei dir! Wer anders sollte mir den Handschlag geben?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Denn ihr Herz hast du der Einsicht verschlossen, darum wirst du sie auch nicht obsiegen lassen.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
Zur Beuteteilung verrät man Freunde, und seiner Kinder Augen schmachten hin.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Zu einem Sprichwort für alle Welt hat er mich hingestellt, anspeien lassen muß ich mich ins Angesicht,
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
so daß mein Auge blöde ward vor Kummer, und alle meine Glieder nur ein Schatten sind.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Darüber entsetzen sich die Rechtschaffenen, und der Unschuldige empört sich über den Ruchlosen.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
Doch der Fromme hält fest an seinem Weg, und wer reine Hände hat, erstarkt nur noch mehr.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Ihr alle aber kommt nur wieder heran, ich werde unter euch doch keinen Weisen finden.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Meine Tage sind dahin, meine Pläne sind zerrissen, sie, meines Herzens Hoffnungen.
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Nacht wollen sie zum Tage machen, Licht soll mir näher sein als Finsternis.
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
Wenn ich auf die Unterwelt als meine Behausung hoffe, in der Finsternis mein Lager hingebreitet habe, (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
wenn ich das Grab mein Vater nenne, “meine Mutter und Schwester” das Gewürm -
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
wo bleibt denn da meine Hoffnung, und meine Hoffnung, wer erschaut sie?
