Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Mon souffle se perd; mes jours s'éteignent; le tombeau m'attend!
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Certes, je suis entouré de railleurs, et mon œil veille toute la nuit au milieu de leurs insultes.
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Dépose un gage, sois ma caution auprès de toi-même; car qui voudrait répondre pour moi?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Tu as fermé leur cœur à l'intelligence; c'est pourquoi tu ne les feras pas triompher.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
Tel livre ses amis au pillage, dont les enfants auront les yeux consumés.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
On a fait de moi la fable des peuples, un être à qui l'on crache au visage.
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Et mon œil s'est consumé de chagrin, et tous mes membres sont comme une ombre.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Les hommes droits en sont consternés, et l'innocent est irrité contre l'impie.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
Le juste néanmoins persévère dans sa voie, et celui dont les mains sont pures redouble de constance.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Mais, pour vous tous, allons, recommencez! Je ne trouverai pas un sage parmi vous.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Mes jours sont passés; mes desseins, chers à mon cœur, sont renversés.
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Ils changent la nuit en jour; ils disent la lumière proche, en face des ténèbres!
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
Quand je n'attends plus pour demeure que le Sépulcre, quand j'étends ma couche dans les ténèbres, (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
Quand je crie au tombeau: Tu es mon père! et aux vers: Vous êtes ma mère et ma sœur!
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
Où est donc mon espérance? Et mon espérance, qui pourrait la voir?
