Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Mon souffle se perd, Mes jours s’éteignent, Le sépulcre m’attend.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Je suis environné de moqueurs, Et mon œil doit contempler leurs insultes.
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Sois auprès de toi-même ma caution; Autrement, qui répondrait pour moi?
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Car tu as fermé leur cœur à l’intelligence; Aussi ne les laisseras-tu pas triompher.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
On invite ses amis au partage du butin, Et l’on a des enfants dont les yeux se consument.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Il m’a rendu la fable des peuples, Et ma personne est un objet de mépris.
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Mon œil est obscurci par la douleur; Tous mes membres sont comme une ombre.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Les hommes droits en sont stupéfaits, Et l’innocent se soulève contre l’impie.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, Celui qui a les mains pures se fortifie de plus en plus.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Mais vous tous, revenez à vos mêmes discours, Et je ne trouverai pas un sage parmi vous.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Quoi! Mes jours sont passés, mes projets sont anéantis, Les projets qui remplissaient mon cœur…
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Et ils prétendent que la nuit c’est le jour, Que la lumière est proche quand les ténèbres sont là!
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
C’est le séjour des morts que j’attends pour demeure, C’est dans les ténèbres que je dresserai ma couche; (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
Je crie à la fosse: Tu es mon père! Et aux vers: Vous êtes ma mère et ma sœur!
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
Mon espérance, où donc est-elle? Mon espérance, qui peut la voir?
