Job 17
1 Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
Dýchání mé ruší se, dnové moji hynou, hrobu blízký jsem.
2 Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
Jistě posměvači jsou u mne, a pro jejich mne kormoucení nepřichází ani sen na oči mé.
3 Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
Postav mi, prosím, rukojmě za sebe; kdo jest ten, nechť mi na to ruky podá.
4 Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
Nebo srdce jejich přikryl jsi, aby nerozuměli, a protož jich nepovýšíš.
5 Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
Kdož pochlebuje bližním, oči synů jeho zhynou.
6 Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
Jistě vystavil mne za přísloví lidem, a za divadlo všechněm,
7 Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
Tak že pro žalost pošly oči mé, a oudové moji všickni stínu jsou podobni.
8 De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
Užasnouť se nad tím upřímí, a však nevinný proti pokrytci vždy se zsilovati bude.
9 Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
Přídržeti se bude, pravím, spravedlivý cesty své, a ten, jenž jest čistých rukou, posilní se více.
10 En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
Tolikéž i vy všickni obraťte se, a poďte, prosím; neboť nenacházím mezi vámi moudrého.
11 Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
Dnové moji pomíjejí, myšlení má mizejí, přemyšlování, pravím, srdce mého.
12 Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Noc mi obracejí v den, a světla denního ukracují pro přítomnost temností.
13 Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
Abych pak čeho i očekával, hrob bude dům můj, ve tmě usteli ložce své. (Sheol h7585)
14 Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
Jámu nazovu otcem svým, matkou pak a sestrou svou červy.
15 Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
Kdež jest tedy očekávání mé? A kdo to, čím bych se troštoval, spatří?
