Job 16
1 Job antwoordde, en sprak:
Felelt Jób és mondta:
2 Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
Hallottam efféléket sokat, bajt hozó vigasztalók vagytok mindannyian!
3 Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
Vége van-e a szeles szavaknak, vagy mi késztet téged, hogy felelj?
4 Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
Én is úgy beszélnék, mint ti, ha lelketek volna az én lelkem helyén, összefűznék beszédeket ellenetek, csóválnám fölöttetek fejemet!
5 U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
Szilárdítanálak titeket szájammal, és ajkaim szánalma enyhülést adna.
6 Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
Ha beszélnék, nem enyhű fájdalmam; s ha abbahagynám, mi tűnik el tőlem?
7 De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
Ámde most kifárasztott engem; pusztává tetted egész környezetemet.
8 Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
Ránczossá tettél, az tanúul tett, soványságom ellenem támadt, szemembe vall.
9 Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
Haragja tépett, gyűlölettel támadt engem, vicsorított reám fogaival, szorongatóm szemeit feni reám.
10 Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
Feltátották ellenem szájukat, gyalázattal verték orczáimat, együttesen összecsődülnek ellenem.
11 Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
Álnoknak szolgáltat ki engem Isten és gonoszok kezébe dönt engem.
12 Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
Boldog voltam és összemorzsolt, nyakszirten fogott és összezúzott és czéltáblául állított engem magának.
13 Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
Körül fognak engem íjászai, átfúrja veséimet s nem kímél, földre ontja epémet.
14 Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
Rést tör rajtam, rést résre, mint vitéz nekem rohan.
15 Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
Zsákot varrtam foszló bőrömre és porba dugtam bele szarvamat.
16 Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
Arczom kivörösödött a sírástól, és szempilláimon vakhomály ül:
17 Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
bár nincs erőszak kezeimben és imádságom tiszta.
18 Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
Oh föld, ne fedd be véremet, s ne legyen hely kiáltásom számára!
19 Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
Most is, íme az égben van tanúm, és bizonyságom a magasságban.
20 Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
Csúfolóim – barátim: Istenhez könnyezve tekint szemem;
21 O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
hogy döntsön a férfi mellett Istennel szemben, és ember fiával szemben a barátja mellett.
22 Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.
Mert még csak kisszámú évek jönnek, és útra, melyről vissza nem térek, megyek el.
