Job 16
1 Job antwoordde, en sprak:
Epi Job te reponn:
2 Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
Mwen tande anpil bagay parèy a sila yo; move konsolatè nou tout ye.
3 Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
Èske pa gen limit sou pawòl kap pouse van a? Oswa se kilès k ap toumante ou ki fè ou reponn?
4 Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
Mwen osi ta kab pale tankou ou, si mwen te nan plas ou. Mwen ta kab konpoze pawòl yo kont ou e souke tèt mwen sou ou.
5 U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
Mwen ta kab ranfòse ou ak bouch mwen, e senpati a lèv mwen ta kab redwi doulè ou.
6 Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
Mem si mwen pale sa pa redwi doulè m; si mwen ralanti nan pale, se kisa ki kite mwen?
7 De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
Men koulye a, Li fin fatige m nèt; Ou, Bondye, te gate tout zanmi m yo.
8 Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
Ou te fè m vin sèch nèt. Sa devni yon temwen kont mwen. Epi jan mwen vin mèg, leve kont mwen. Li fè temwayaj devan figi mwen.
9 Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
Kòlè Li fin chire mwen e chase m jis atè, Li te modi blese m ak dan L. Advèsè mwen an chase mwen ak menas Li.
10 Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
Yo te gade m, bouch yo louvri. Yo te souflete m sou machwè m ak mepriz; yo te oganize yo menm kont mwen.
11 Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
Bondye te plase mwen nan men enkwayan yo, e te jete mwen nan men a mechan yo.
12 Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
Mwen te alèz, men Li te brize mwen, Li te sezi mwen nan kou e te souke mwen jiskaske m fè mòso; anplis li te fè m objè tiraj.
13 Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
Flèch Li yo antoure mwen. San pitye Li fann ren mwen ouvri nèt. Li vide fyèl mwen atè.
14 Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
Li kase antre brèch pa brèch; Li kouri sou mwen kon yon jeyan.
15 Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
Mwen te koud twal sak sou kò m epi pouse kòn mwen antre nan pousyè.
16 Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
Figi mwen vin wouj akoz kri mwen yo e pòpyè zye m vin fonse nwa,
17 Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
Malgre nanpwen vyolans nan men m, e priyè mwen yo san tach.
18 Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
O latè a, pa kouvri san kò mwen. Pa bay plas pou kriyè m yo pran repo.
19 Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
Menm koulye a, gade byen, temwen m se nan syèl la. Avoka m ki pale pou mwen la, an anwo.
20 Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
Se zanmi mwen yo k ap moke m. Zye m kriye a Bondye.
21 O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
O ke yon nonm ta kab plede avèk Bondye, kon yon moun plede ak vwazen li!
22 Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.
Paske lè kèk ane fin pase, m ap prale nan chemen ki pap retounen an.
