Job 16
1 Job antwoordde, en sprak:
Hiob antwortete und sprach:
2 Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
Dergleichen habe ich vieles gehört, leidige Tröster seid ihr insgesamt.
3 Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
Sind die windigen Reden nun zu Ende? oder was reizt dich zum Erwidern?
4 Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
Auch ich könnte sprechen wie ihr, wäre euch nur zu Mute, wie mir zu Mute ist, könnte Reden wider euch zusammendrechseln und den Kopf über euch schütteln,
5 U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
euch stärken mit meinem Mund, und meiner Lippen Beileid sollte lindern!
6 Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
Mag ich reden - mein Schmerz wird nicht gelindert, und unterlasse ich's - was wird dann von mir weichen?
7 De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
Hat er doch nunmehr meine Kraft erschöpft - verödet hast du meinen ganzen Kreis,
8 Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
hast mich gepackt, das muß als Zeugnis gelten! Mein eignes Siechtum tritt wider mich auf, ins Angesicht hinein verklagt es mich.
9 Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
Sein Grimm zerfleischt und befehdet mich, er fletscht gegen mich seine Zähne; als mein Widersacher wetzt er seine Augen wider mich.
10 Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
Man reißt gegen mich das Maul auf, schlägt mich schmählich auf die Wangen; insgesamt rotten sie sich gegen mich zusammen.
11 Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
Gott giebt mich Frevlern preis und in der Gottlosen Hände stürzt er mich.
12 Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
Ich lebte ruhig, da zerschmetterte er mich, packte mich beim Genick und schüttelte mich und stellte mich als Zielscheibe für sich auf.
13 Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
Es umschwirren mich seine Pfeile; erbarmungslos spaltet er meine Nieren, gießt auf die Erde meine Galle.
14 Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
Bresche auf Bresche legt er in mich, stürmt gegen mich an wie ein Kriegsheld.
15 Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
Härenes Gewand habe ich um meine Haut genäht, habe in den Staub mein Horn gebohrt.
16 Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
Mein Antlitz ist hochgerötet vom Weinen, und tiefes Dunkel ruht auf meinen Wimpern,
17 Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
obwohl kein Frevel an meinen Händen, und mein Gebet lauter ist.
18 Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
O Erde, bedecke nicht mein Blut! Mein Wehruf finde keine Ruhestatt!
19 Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
Schon jetzt ist im Himmel mein Zeuge, und mein Bürge in der Höhe.
20 Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
Meine Freunde spotten mein - zu Gott blickt thränend mein Auge empor,
21 O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
daß er dem Manne Recht schaffe gegen Gott und zwischen dem Menschen und seinem Freund entscheide.
22 Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.
Denn nur noch wenige Jahre werden kommen, und den Pfad ohne Rückkehr muß ich wandeln.
