Job 16

1 Job antwoordde, en sprak:

Job prit la parole et dit:

2 Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!

J’ai souvent entendu pareilles choses; Vous êtes tous des consolateurs fâcheux.

3 Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?

Quand finiront ces discours en l’air? Pourquoi cette irritation dans tes réponses?

4 Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;

Moi aussi, je pourrais parler comme vous, Si vous étiez à ma place: Je vous accablerais de paroles, Je secouerais sur vous la tête,

5 U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.

Je vous fortifierais de la bouche, Je remuerais les lèvres pour vous soulager.

6 Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?

Si je parle, mes souffrances ne seront point calmées, Si je me tais, en quoi seront-elles moindres?

7 De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;

Maintenant, hélas! Il m’a épuisé… Tu as ravagé toute ma maison;

8 Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;

Tu m’as saisi, pour témoigner contre moi; Ma maigreur se lève, et m’accuse en face.

9 Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,

Il me déchire et me poursuit dans sa fureur, Il grince des dents contre moi, Il m’attaque et me perce de son regard.

10 Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!

Ils ouvrent la bouche pour me dévorer, Ils m’insultent et me frappent les joues, Ils s’acharnent tous après moi.

11 Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;

Dieu me livre à la merci des impies, Il me précipite entre les mains des méchants.

12 Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,

J’étais tranquille, et il m’a secoué, Il m’a saisi par la nuque et m’a brisé, Il a tiré sur moi comme à un but.

13 Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.

Ses traits m’environnent de toutes parts; Il me perce les reins sans pitié, Il répand ma bile sur la terre.

14 Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;

Il me fait brèche sur brèche, Il fond sur moi comme un guerrier.

15 Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;

J’ai cousu un sac sur ma peau; J’ai roulé ma tête dans la poussière.

16 Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.

Les pleurs ont altéré mon visage; L’ombre de la mort est sur mes paupières.

17 Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:

Je n’ai pourtant commis aucune violence, Et ma prière fut toujours pure.

18 Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!

O terre, ne couvre point mon sang, Et que mes cris prennent librement leur essor!

19 Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!

Déjà maintenant, mon témoin est dans le ciel, Mon témoin est dans les lieux élevés.

20 Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.

Mes amis se jouent de moi; C’est Dieu que j’implore avec larmes.

21 O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!

Puisse-t-il donner à l’homme raison contre Dieu, Et au fils de l’homme contre ses amis!

22 Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.

Car le nombre de mes années touche à son terme, Et je m’en irai par un sentier d’où je ne reviendrai pas.