Job 15

1 Elifaz van Teman nam het woord en sprak:

Potem je odgovoril Elifáz Temánec in rekel:

2 Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind;

»Mar naj moder človek izreka prazno znanje in svoj trebuh napolnjuje z vzhodnikom?

3 Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen?

Mar naj razpravlja z nekoristnim govorjenjem? Ali z govori, s katerimi ne more storiti ničesar dobrega?

4 Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God.

Da, ti zametuješ strah in zadržuješ molitev pred Bogom.

5 Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest,

Kajti tvoja usta izrekajo tvojo krivičnost in ti izbiraš jezik prebrisanega.

6 Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen.

Tvoja lastna usta te obsojajo in ne jaz. Da, tvoje lastne ustnice pričujejo zoper tebe.

7 Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht;

Mar si ti prvi človek, ki je bil rojen? Ali si bil narejen pred hribi?

8 Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd?

Mar si slišal Božjo skrivnost? In ali sebi zadržuješ modrost?

9 Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan?

Kaj ti veš, kar mi ne vemo? Kaj razumeš, česar ni v nas?

10 Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader!

Z nami so sivolasi in zelo stari možje, precej starejši od tvojega očeta.

11 Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken?

Ali so Božje tolažbe zate majhne? Je s teboj kakršnakoli skrita stvar?

12 Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen:

Zakaj te tvoje srce odnaša? In ob čem tvoje oči mežikajo,

13 Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen!

da svojega duha obračaš zoper Boga in takšnim besedam dopuščaš iziti iz svojih ust?

14 Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren?

Kaj je človek, da bi bil čist? In ta, ki je rojen iz ženske, da bi bil pravičen?

15 Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog;

Glej, zaupanja ne polaga v svoje svete. Da, nebo ni čisto v njegovem pogledu.

16 Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt!

Kako mnogo bolj gnusen in umazan je človek, ki pije krivičnost kakor vodo?

17 Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen.

Pokazal ti bom, poslušaj me. To, kar sem videl, bom oznanil.

18 Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen,

To, kar so modri možje povedali od svojih očetov in tega niso skrili,

19 Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen

katerim samim je bila dana zemlja in noben tujec ni šel med njimi.

20 De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen;

Zloben človek se muči z bolečino vse svoje dni in število let je skrito zatiralcu.

21 Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af.

Grozen zvok je v njegovih ušesih. V uspevanju bo nadenj prišel uničevalec.

22 Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard;

Ne verjame, da se bo vrnil iz teme in meč čaka nanj.

23 Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten.

Naokoli tava za kruhom, rekoč: ›Kje je?‹ Ve, da je ob njegovi roki pripravljen dan teme.

24 Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed:

Stiska in tesnoba ga bosta preplašili. Prevladali bosta zoper njega kakor kralj, pripravljen na bitko.

25 Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren;

Kajti svojo roko izteguje zoper Boga in se krepi zoper Vsemogočnega.

26 Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas!

On steče nadenj, celó na njegov vrat, na debele izbokline njegovih ščitov,

27 Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden:

ker svoj obraz pokriva s svojo mastnostjo in na svojih ledjih nabira sloje tolšče.

28 Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen;

Prebiva v zapuščenih mestih in hišah, ki jih noben človek ne naseljuje, ki so pripravljene, da postanejo ruševine.

29 Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand;

Ne bo bogat, niti se ne bo njegovo imetje nadaljevalo, niti svoje popolnosti na zemlji ne bo podaljšal.

30 Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien!

Iz teme ne bo odšel. Plamen bo posušil njegove mladike in z dihom svojih ust bo odšel proč.

31 Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn.

Kdor je zaveden naj ne zaupa v ničnost, kajti ničnost bo njegovo povračilo.

32 Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer;

Dovršeno bo pred njegovim časom in njegova veja ne bo zelena.

33 Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest!

Svoje nezrelo grozdje bo otresel kakor trta in svoj cvet bo odvrgel kakor oljka.

34 Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij;

Kajti skupnost hinavcev bo zapuščena in ogenj bo použil šotore podkupovanja.

35 Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!

Spočenjajo vragolijo in rodijo ničnost in njihov trebuh pripravlja prevaro.«