Job 15

1 Elifaz van Teman nam het woord en sprak:

Felelt a Témánbeli Elífáz s mondta:

2 Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind;

Vajon bölcs felel-e szeles tudással s megtölti-e keleti széllel belsejét –

3 Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen?

bizonyítgatva mitsem érő beszéddel és szavakkal, melyekkel nem használ.

4 Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God.

Te az Isten félelmét is megbontod, csökkented az imaszót Isten előtt.

5 Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest,

Mert bűnöd tanítja szájadat s a ravaszok nyelvét választod.

6 Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen.

Szájad ítél el téged s nem én, s ajkaid vallanak ellened.

7 Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht;

Elsőnek születtél-e az emberek közt a a halmoknál előbb létesültél?

8 Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd?

Isten tanácsában hallottál-e valamit és csentél magadnak bölcsességet?

9 Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan?

Mit tudsz te, mit mi nem tudunk, mit értesz, a mi nem volna mi nálunk?

10 Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader!

Vén is, aggastyán is van közöttünk, napokra apádnál korosabb.

11 Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken?

Kevés-e neked Isten vigasztalása s az ige, mely csínján bánt veled?

12 Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen:

Mit ragad el téged szíved, és mit integetnek szemeid,

13 Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen!

hogy Isten ellen fordítod indulatodat és szájadból kibocsátasz szavakat?

14 Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren?

Mi a halandó, hogy tiszta legyen, s hogy igaz legyen asszony szülöttje?

15 Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog;

Lám, szentjeiben nem hisz, az egek sem tiszták szemeiben;

16 Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt!

hát még az utálatos és megromlott, az ember, ki mint vizet issza a jogtalanságot.

17 Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen.

Hadd oktatlak, hallgass reám, s a mit láttam, hadd beszélem el;

18 Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen,

a mit hirdetnek bölcsek, és nem titkolták el őseik részéről –

19 Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen

nekik egyedül adatott az ország, s idegen nem járt közöttük:

20 De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen;

A gonosznak minden napjaiban kínlódik ő, s az évek száma alatt, melyek fentartvák az erőszakosnak.

21 Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af.

Rettegések hangja a fülében: békében jön reá pusztító.

22 Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard;

Nem hiszi, hogy visszatér a sötétségből, ki van szemelve a kard számára.

23 Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten.

Bolyong ő kenyér után, hol van; tudja, hogy készen áll oldalán a sötétség napja.

24 Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed:

Ijesztik őt szükség és szorongás, megragadja őt mint csatára kész király.

25 Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren;

Mert Isten ellen nyújtotta ki kezét a Mindenható ellen hősködik;

26 Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas!

nyakkal szalad ellene, pajzsainak vastag dudoraival.

27 Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden:

Mert arczát befödte zsírjával s hájat szerzett ágyékára.

28 Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen;

Letelepült megsemmisített városokban, házakban, melyeket nem laknak, melyek rendelve vannak kőhalmoknak.

29 Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand;

Nem gazdagszik meg, nem áll fönn a vagyona, nem hajlik a földre szerzeménye;

30 Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien!

nem térhet ki a sötétség elől, csemetéjét láng szárítja el s eltűnik – az ő szája leheletétől.

31 Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn.

Ne higyjen a semmiségben, a ki megtévedett, mert semmiség lesz, a mit cserébe kap.

32 Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer;

Mielőtt itt volna a napja, beteljesedik, s pálmaága nem zöldellő.

33 Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest!

Mint szőlőtő elvetéli egresét, s mint olajfa hullatja el virágát.

34 Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij;

Mert az istentelennek községe meddő, és tűz emészti a megvesztegetés sátrait:

35 Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!

bajt fogannak és jogtalanságot szülnek, és belsejük csalárdságot készít.