Job 15
1 Elifaz van Teman nam het woord en sprak:
Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
2 Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind;
Zal een wijs man winderige wetenschap voor antwoord geven, en zal hij zijn buik vullen met oostenwind?
3 Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen?
Bestraffende door woorden, die niet baten, en door redenen, met dewelke hij geen voordeel doet?
4 Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God.
Ja, gij vernietigt de vreze, en neemt het gebed voor het aangezicht Gods weg.
5 Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest,
Want uw mond leert uw ongerechtigheid, en gij hebt de tong der arglistigen verkoren.
6 Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen.
Uw mond verdoemt u, en niet ik; en uw lippen getuigen tegen u.
7 Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht;
Zijt gij de eerste een mens geboren? Of zijt gij voor de heuvelen voortgebracht?
8 Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd?
Hebt gij den verborgen raad Gods gehoord, en hebt gij de wijsheid naar u getrokken?
9 Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan?
Wat weet gij, dat wij niet weten? Wat verstaat gij, dat bij ons niet is?
10 Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader!
Onder ons is ook een grijze, ja, een stokoude, meerder van dagen dan uw vader.
11 Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken?
Zijn de vertroostingen Gods u te klein, en schuilt er enige zaak bij u?
12 Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen:
Waarom rukt uw hart u weg, en waarom wenken uw ogen?
13 Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen!
Dat gij uw geest keert tegen God, en zulke redenen uit uw mond laat uitgaan.
14 Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren?
Wat is de mens, dat hij zuiver zou zijn, en die geboren is van een vrouw, dat hij rechtvaardig zou zijn?
15 Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog;
Zie, op Zijn heiligen zou Hij niet vertrouwen, en de hemelen zijn niet zuiver in Zijn ogen.
16 Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt!
Hoeveel te meer is een man gruwelijk en stinkende, die het onrecht indrinkt als water?
17 Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen.
Ik zal u wijzen, hoor mij aan, en hetgeen ik gezien heb, dat zal ik vertellen;
18 Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen,
Hetwelk de wijzen verkondigd hebben, en men voor hun vaderen niet verborgen heeft;
19 Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen
Denwelken alleen het land gegeven was, en door welker midden niemand vreemds doorging.
20 De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen;
Te allen dage doet de goddeloze zichzelven weedom aan; en weinige jaren in getal zijn voor den tiran weggelegd.
21 Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af.
Het geluid der verschrikkingen is in zijn oren; in den vrede zelven komt de verwoester hem over.
22 Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard;
Hij gelooft niet uit de duisternis weder te keren, maar dat hij beloerd wordt ten zwaarde.
23 Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten.
Hij zwerft heen en weder om brood, waar het zijn mag; hij weet, dat bij zijn hand gereed is de dag der duisternis.
24 Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed:
Angst en benauwdheid verschrikken hem; zij overweldigt hem, gelijk een koning, bereid ten strijde.
25 Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren;
Want hij strekt tegen God zijn hand uit, en tegen den Almachtige stelt hij zich geweldiglijk aan.
26 Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas!
Hij loopt tegen Hem aan met den hals, met zijn dikke, hoog verhevene schilden.
27 Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden:
Omdat hij zijn aangezicht met zijn vet bedekt heeft, en rimpelen gemaakt om de weekdarmen;
28 Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen;
En heeft bewoond verdelgde steden, en huizen, die men niet bewoonde, die gereed waren tot steen hopen te worden.
29 Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand;
Hij zal niet rijk worden, en zijn vermogen zal niet bestaan; en hun volmaaktheid zal zich niet uitbreiden op de aarde.
30 Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien!
Hij zal van de duisternis niet ontwijken, de vlam zal zijn scheut verdrogen; hij zal wijken door het geblaas zijns monds.
31 Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn.
Hij betrouwe niet op ijdelheid, waardoor hij verleid wordt; want ijdelheid zal zijn vergelding wezen.
32 Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer;
Als zijn dag nog niet is, zal hij vervuld worden; want zijn tak zal niet groenen.
33 Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest!
Men zal zijn onrijpe druiven afrukken, als van een wijnstok, en zijn bloeisel afwerpen, als van een olijfboom.
34 Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij;
Want de vergadering der huichelaren wordt eenzaam, en het vuur verteert de tenten der geschenken.
35 Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!
Zijn ontvangen moeite, en baren ijdelheid, en hun buik richt bedrog aan.
