Job 15
1 Elifaz van Teman nam het woord en sprak:
Te phoeiah Temani Eliphaz loh a doo.
2 Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind;
Te vaengah, “Aka cueih loh khohli mingnah neh a doo vetih, a bung ah kanghawn a hah sak aya?
3 Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen?
A taengah hmaiben pawt tih, a hoeikhang pawh olthui te ol neh a tluung aya?
4 Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God.
Nang aisat, hinyahnah na muei sak tih, Pathen mikhmuh kah thuepnah khaw na bim.
5 Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest,
Na ka loh namah kah thaesainah a cang tih thaai ol na coelh.
6 Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen.
Na ka loh nang m'boe sak tih kai long moenih. Na hmuilai long ni namah te n'doo.
7 Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht;
Hlang lamhma la n'sak tih som a om hlan lamloh n'yom coeng a?
8 Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd?
Pathen kah baecenol te na yaak tih namah hamla cueihnah na buem a?
9 Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan?
Ka ming uh pawt te metlam na ming tih, kaimih taengah amah a om pawt khaw na yakming?
10 Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader!
Sampok khaw, mamih taengkah patong khaw na pa lakah a khohnin khuet coeng ta.
11 Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken?
Pathen loh hloephloeinah neh na taengah dikdik a cal ol nang hamla vawt a?
12 Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen:
Balae tih na lungbuei na khuen? Balae tih na mik loh a mikmuelh?
13 Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen!
Na thintoek te Pathen taengla na hooi tih na ka lamloh ol na tha.
14 Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren?
Huta kah a sak te mebang hlanghing nim aka cael tih aka tang te?
15 Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog;
A hlangcim khuikah a hlangcim koek pataeng tangnah pawt tih vaan pataeng amah mikhmuh ah a cil moenih.
16 Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt!
Tui bangla dumlai aka mam hlang, a tueilaeh neh a rhonging aisat a.
17 Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen.
Nang taengah kan thui eh, kai ol he hnatun dae. Ka hmuh te kan tae eh.
18 Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen,
Te te hlangcueih rhoek loh a thui uh tih a napa rhoek taeng lamloh a phah uh moenih.
19 Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen
Amih te amamih bueng ham khohmuen a paek vaengah amih lakli ah kholong a nuen sak moenih.
20 De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen;
Halang tah hnin takuem amah kilkul tih, hlanghaeng ham a kum tarhing la khoem uh.
21 Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af.
Ngaimongnah khuiah pataeng anih aka rhoelrhak ham a hna ah birhihnah ol a pawk pah.
22 Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard;
Hmaisuep lamloh mael ham tangnah pawt tih rhaltawt long khaw a cunghang dongah tawt uh.
23 Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten.
Buh hamla amah poeng tih a kut ah hmaisuep khohnin bangla a tawn te metlam a ming eh?
24 Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed:
Anih te rhal loh a let sak tih caem dongah a coekcoe la aka om manghai bangla khobing loh anih te a khulae.
25 Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren;
Pathen taengah a kut a thueng tih, Tlungthang taengah phuel uh.
26 Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas!
A rhawn kah a uen a thah la a taengah a photling a yong puei.
27 Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden:
A maelhmai te a tha neh a khuk tih a uen duela bungkawt laep.
28 Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen;
Tedae khopuei khosa khaw a im ding te, lungkuk la a phaek uh tih a khuiah khosa uh pawh.
29 Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand;
Boei pawt vetih a thadueng khaw pai mahpawh. Amih kah khohrhang loh diklai ah pungtai mahpawh.
30 Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien!
Hmaisuep lamloh nong thai mahpawh. A dawn te hmairhong loh a hae vetih a ka dongkah yilh loh a khoe ni.
31 Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn.
A poeyoek dongah tangnah boel saeh lamtah a poeyoek dongah khohmang boel saeh. A hnothung khaw a poeyoek lamni a om eh.
32 Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer;
A khohnin loh cup pawt vetih a rhophoe khaw hing mahpawh.
33 Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest!
Misur a thaihkang bangla hul vetih, olive rhaipai bangla rhul ni.
34 Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij;
Lailak kah hlangboel tah pumhong la om vetih kapbaih kah dap tah hmai loh a hlawp ni.
35 Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!
Thakthaenah la vawn tih boethae a sak. A bungko khaw hlangthai palat cuen,” a ti nah.
