Job 14
1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.
2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.
3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!
4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!
5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,
6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!
7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;
8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,
9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.
10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?
11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,
12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.
13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu! (Sheol h7585)
14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;
15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.
16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.
17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.
18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,
19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;
20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.
21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.
22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.
