Job 14
1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
Az asszonytól született ember rövid életű és háborúságokkal bővelkedő.
2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
Mint a virág, kinyílik és elhervad, és eltünik, mint az árnyék és nem állandó.
3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
Még az ilyen ellen is felnyitod-é szemeidet, tennen magaddal törvénybe állítasz-é engem?
4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
Ki adhat tisztát a tisztátalanból? Senki.
5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
Nincsenek-é meghatározva napjai? Az ő hónapjainak számát te tudod; határt vetettél néki, a melyet nem hághat át.
6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
Fordulj el azért tőle, hogy nyugodalma legyen, hogy legyen napjában annyi öröme, mint egy béresnek.
7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
Mert a fának van reménysége; ha levágják, ismét kihajt, és az ő hajtásai el nem fogynak.
8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
Még ha megaggodik is a földben a gyökere, és ha elhal is a porban törzsöke:
9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
A víznek illatától kifakad, ágakat hajt, mint a csemete.
10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
De ha a férfi meghal és elterül; ha az ember kimúlik, hol van ő?
11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
Mint a víz kiapad a tóból, a patak elapad, kiszárad:
12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
Úgy fekszik le az ember és nem kél fel; az egek elmúlásáig sem ébrednek, nem költetnek föl az ő álmukból.
13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
Vajha engem a holtak országában tartanál; rejtegetnél engemet addig, a míg elmúlik a te haragod; határt vetnél nékem, azután megemlékeznél rólam! (Sheol h7585)
14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
Ha meghal az ember, vajjon feltámad-é? Akkor az én hadakozásom minden idejében reménylenék, míglen elkövetkeznék az én elváltozásom.
15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
Szólítanál és én felelnék néked, kivánkoznál a te kezednek alkotása után.
16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
De most számlálgatod az én lépéseimet, és nem nézed el az én vétkeimet!
17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
Gonoszságom egy csomóba van lepecsételve, és hozzáadod bűneimhez.
18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
Még a hegy is szétomlik, ha eldől; a szikla is elmozdul helyéről;
19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
A köveket lekoptatja a víz, a földet elsodorja annak árja: az ember reménységét is úgy teszed semmivé.
20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
Hatalmaskodol rajta szüntelen és ő elmegy; megváltoztatván az arczát, úgy bocsátod el őt.
21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
Ha tisztesség éri is fiait, nem tudja; ha megszégyenülnek, nem törődik velök.
22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
Csak őmagáért fáj még a teste, és a lelke is őmagáért kesereg.
