Job 14
1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
az ember asszony szülöttje, rövid életű és jól lakva háborgással.
2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
Mint virág hajtott ki és elfonnyadt, eliramodott mint az árnyék s meg nem áll.
3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
Erre is fölnyitottad szemedet s engem viszel törvényre magaddal!
4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
Származhat-e tiszta tisztátalanból? Egy sem!
5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
Ha kiszabvák napjai, nálad van hónapjainak száma, törvényét megalkottad, melyen túl nem léphet:
6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
tekints el tőle, hogy szünete legyen, mígnem lerója, mint béres, a napját.
7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
Mert van a fának reménye: ha kivágják, ismét megújul és csemetéje nem szűnik meg.
8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
Ha megvénül a földben gyökere és a porban elhal törzsöke:
9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
víznek illatától felvirul és gallyat hajt mint ültetvény.
10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
De férfi elgyengülvén, meghal, kimúlván az ember, hol van?
11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
Kiapadtak a vizek a tengerből, és a folyó elszárad, elszikkad:
12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
az ember is lefekszik s föl nem kél; az ég enyésztéig nem ébrednek ők és nem serkennek föl álmukból.
13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
Vajha az alvilágba tennél el engem, elrejtenél, míg lecsillapodik haragod, tűznél nekem törvényt s megemlékeznél rólam. (Sheol h7585)
14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
Ha elhal férfi, föléled-e? Szolgálati időm minden napjaiban várakoznám, míg nem megjön felváltásom.
15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
Szólítanál és én felelnék neked, kezeid műve után vágyakoznál.
16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
Mert most lépteimet számlálod, nem is várod be vétkemet!
17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
Zacskóba van pecsételve bűntettem, s betapasztottad bűnömet.
18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
Azonban düledező hegy szétomlik, szikla is kimozdul helyéből;
19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
köveket szétmorzsol a víz, elsodorja áradása a földnek porát: így veszítetted el a halandónak reményét.
20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
Lebirod örökre, és eltűnt, eltorzítván arczát, elűzted őt.
21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
Tiszteletre jutnak fiai – nem tud róluk, csekélyekké válnak, nem veszi őket észre;
22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
csak fájdalmat érez teste ő rajta, és lelke gyászol ő benne.
