Job 14

1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;

"Der Mensch, der Weibgeborene, kurzlebig ist er, voller Hast.

2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:

Wie eine Blume blüht er und verwelkt, und wie ein Schatten fliegt er schnell vorbei.

3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!

Ja, gegen einen solchen öffnest Du Dein Auge und ziehst mich ins Gericht vor Dich?

4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!

Wie könnte von dem Unreinen ein Reiner kommen? Nicht einer!

5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:

Sind seine Tage ihm bestimmt, alsdann ist seiner Monde Zahl nur Dir bekannt. Du setzest ihm ein Ziel, unüberschreitbar.

6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!

Blick weg von ihm! Laß ab, bis er die Tagesarbeit abgeliefert, dem Fröner gleicht!

7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.

Ein Baum kann guten Trostes sein. Wird er gefällt, so sproßt er wieder; sein Wurzelsprößling bleibt nicht aus.

8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:

Wird seine Wurzel in der Erde alt und stirbt sein Stamm im Boden ab,

9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.

vom Wasserdunste sproßt er neu und treibt gleich einem jungen Reise Zweige.

10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.

Doch stirbt der Mann, so liegt er kraftlos da, und scheidet hin ein Mensch, wo ist er dann?

11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:

In Menge mögen aus dem Meere Wasser fließen und Ströme ausgetrocknet werden und versiegen,

12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!

der Mensch bleibt dennoch liegen und steht nicht wieder auf. Sie wachen nimmer auf, bis daß die Himmel schwinden. Sie werden aus dem Schlafe nicht erweckt.

13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)

Ach, daß Du mich doch in der Unterwelt verbärgest, verstecktest mich, bis sich Dein Zorn gestillt! Ach, daß Du mir doch eine Zeit bestimmtest und danach mein gedächtest! - (Sheol h7585)

14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!

Wenn jemand stirbt, wird er nochmals lebendig? - Ich harrte gerne meine Dienstzeit aus, bis meine Ablösung erschiene.

15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!

Du riefest, und ich gäbe Antwort Dir, wenn Du nach Deiner Hände Werk verlangtest!

16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,

Dann zähltest Du wohl meine Schritte, auf meine Sünden nimmer achtend.

17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!

Dann würde fest versiegelt mein Vergehn in einem Beutel; mein Schuldregister klebtest Du dann zu.

18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,

Ein Berg stürzt ein, zerfällt; von seiner Stelle wird ein Fels gerissen.

19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,

Alsdann zerreibt das Wasser diese Felsentrümmer, und starke Regegüsse lösen sie zu Erdenstaub. So ganz läßt Du des Menschen Hoffen auch zunichte werden.

20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.

Du packst ihn an, daß er auf ewig geht, entstellst sein Antlitz, schickst ihn fort.

21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.

Die Kinder kommen auf; er weiß es nicht. Sie werden arm; ihn kümmert's nicht.

22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!

Am eigenen Leid hat er genug; sein Schatten trauert für sich hin."