Job 14
1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
Life is short and full of trouble,
2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
like a flower that blooms and withers, like a passing shadow that soon disappears.
3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
Do you even notice me, God, and why do you have to drag me to court?
4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
Who can bring something clean of what is unclean? No one.
5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
You have determined how long we shall live—the number of months, a time limit on our lives.
6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
So leave us alone and give us some peace—so like a laborer we could enjoy a few hours of rest at the end of the day.
7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
Even a tree that's cut down has the hope of sprouting again, of sending up shoots and continuing to live.
8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
Even though its roots grow old in the earth, and its stump dies in the ground,
9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
just a trickle of water will make it bud and grow branches like a young plant.
10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
But human beings die, their strength dwindles away; they perish, and where are they then?
11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
Like water evaporating from a lake and a river that dries up and disappears,
12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
so human beings lie down and don't get up again. Until the heavens cease to exist they will not awake from their sleep.
13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
I wish you would hide me in Sheol; conceal me there until your anger is gone. Set a definite time for me there, and remember me! (Sheol h7585)
14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
Will the dead live again? Then I would have hope through all my time of trouble until my release comes.
15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
You would call and I would answer you; you would long for me, the being that you made.
16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
Then you would look after me and wouldn't be watching me to see if I sinned.
17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
My sins would be sealed up in a bag and you would cover my guilt.
18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
But just as the mountains crumble and fall, and the rocks tumble down;
19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
as water wears away the stones, as floods wash away the soil, so you destroy the hope people have.
20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
You continually overpower them and they pass away; you distort their faces in death and send them away.
21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
Their children may become important or fall from their positions, but they don't know or see any of this.
22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
As people die they only know their own pain and are sad for themselves.”
