Job 14
1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
Man born of a woman, living for a short time, is filled with many miseries.
2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
Who cometh forth like a flower, and is destroyed, and fleeth as a shadow, and never continueth in the same state.
3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
And dost thou think it meet to open thy eyes upon such an one, and to bring him into judgment with thee?
4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
Who can make him clean that is conceived of unclean seed? is it not thou who only art?
5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
The days of man are short, and the number of his months is with thee: thou hast appointed his bounds which cannot be passed.
6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
Depart a little from him, that he may rest, until his wished for day come, as that of the hireling.
7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
A tree hath hope: if it be cut, it groweth green again, and the boughs thereof sprout.
8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
If its root be old in the earth, and its stock be dead in the dust:
9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
At the scent of water, it shall spring, and bring forth leaves, as when it was first planted.
10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
But man when he shall be dead, and stripped and consumed, I pray you where is he?
11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
As if the waters should depart out of the sea, and an emptied river should be dried up:
12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
So man when he is fallen asleep shall not rise again; till the heavens be broken, he shall not awake, nor rise up out of his sleep.
13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
Who will grant me this, that thou mayst protect me in hell, and hide me till thy wrath pass, and appoint me a. time when thou wilt remember me? (Sheol h7585)
14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
Shall man that is dead, thinkest thou, live again? all the days in which I am now in warfare, I expect until my change come.
15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
Thou shalt call me, and I will answer thee: to the work of thy hands thou shalt reach out thy right hand.
16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
Thou indeed hast numbered my steps, but spare my sins.
17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
Thou hast sealed up my offences as it were in a bag, but hast cured my iniquity.
18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
A mountain falling cometh to nought, and a rock is removed out of its place.
19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
Waters wear away the stones, and with inundation the ground by little and little is washed away: so in like manner thou shalt destroy man.
20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
Thou hast strengthened him for a little while, that he may pass away for ever: thou shalt change his face, and shalt send him away.
21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
Whether his children come to honour or dishonour, he shall not understand.
22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
But yet his flesh, while he shall live, shall have pain, and his soul shall mourn over him.
