Job 14
1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
As for man, the son of woman, his days are short and full of trouble.
2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
He comes out like a flower, and is cut down: he goes in flight like a shade, and is never seen again.
3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
Is it on such a one as this that your eyes are fixed, with the purpose of judging him?
4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
If only a clean thing might come out of an unclean! But it is not possible.
5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
If his days are ordered, and you have knowledge of the number of his months, having given him a fixed limit past which he may not go;
6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
Let your eyes be turned away from him, and take your hand from him, so that he may have pleasure at the end of his day, like a servant working for payment.
7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
For there is hope of a tree; if it is cut down, it will come to life again, and its branches will not come to an end.
8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
Though its root may be old in the earth, and its cut-off end may be dead in the dust;
9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
Still, at the smell of water, it will make buds, and put out branches like a young plant.
10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
But man comes to his death and is gone: he gives up his spirit, and where is he?
11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
The waters go from a pool, and a river becomes waste and dry;
12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
So man goes down to his last resting-place and comes not again: till the heavens come to an end, they will not be awake or come out of their sleep.
13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
If only you would keep me safe in the underworld, putting me in a secret place till your wrath is past, giving me a fixed time when I might come to your memory again! (Sheol h7585)
14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
If death takes a man, will he come to life again? All the days of my trouble I would be waiting, till the time came for me to be free.
15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
At the sound of your voice I would give an answer, and you would have a desire for the work of your hands.
16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
For now my steps are numbered by you, and my sin is not overlooked.
17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
My wrongdoing is corded up in a bag, and my sin is shut up safe.
18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
But truly a mountain falling comes to dust, and a rock is moved from its place;
19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
The stones are crushed small by the force of the waters; the dust of the earth is washed away by their overflowing: and so you put an end to the hope of man.
20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
You overcome him for ever, and he is gone; his face is changed in death, and you send him away.
21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
His sons come to honour, and he has no knowledge of it; they are made low, but he is not conscious of it.
22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
Only his flesh still has pain, and his soul is sad.
