Job 13
1 Zie, dit alles heb ik met eigen ogen aanschouwd, Mijn oor heeft het gehoord en verstaan.
He aquí que todas estas cosas han visto mis ojos, y oído y entendido mis oídos.
2 Wat gij weet, weet ik even goed: Ik doe niet onder voor u.
Como vosotros lo sabéis, lo sé yo; no soy menos que vosotros.
3 Daarom wil ik tot den Almachtige spreken, Mijn zaak bepleiten voor God!
Mas yo hablaría con el Todopoderoso, y querría disputar con Dios.
4 Want gij zijt leugensmeden, En kwakzalvers allemaal!
Que ciertamente vosotros sois fraguadores de mentira; sois todos vosotros médicos nulos.
5 Als gij er nu maar het zwijgen toe deedt, Rekende men het u als wijsheid aan.
Ojalá callarais del todo, porque os fuera en lugar de sabiduría.
6 Luistert dus liever naar mijn pleit, En geeft acht op het pleidooi mijner lippen.
Oíd, pues, ahora mi disputa, y estad atentos a los argumentos de mis labios.
7 Moogt gij leugens spreken, om God te believen, Ter wille van Hem onwaarheid zeggen;
¿Habéis de hablar iniquidad por Dios? ¿Habéis de hablar por él engaño?
8 Moogt gij partijdig voor Hem zijn, Wanneer gij voor God denkt te pleiten?
¿Habéis vosotros de hacerle honra? ¿Habéis de pleitear vosotros por Dios?
9 Loopt dit goed voor u af, wanneer Hij u in verhoor neemt; Of denkt gij Hem te bedriegen, zoals men mensen bedriegt?
¿Sería bueno que él os escudriñase? ¿Os burlaréis de él como quien se burla de algún hombre?
10 Ten zwaarste zal Hij u straffen, Zo gij partijdig zijt in het geniep.
El os redargüirá duramente, si en lo secreto le hicieses tal honra.
11 Zal zijn Majesteit u dan niet ontstellen, Zijn verschrikkingen u niet overvallen?
De cierto su alteza os había de espantar, y su pavor había de caer sobre vosotros.
12 Want uw uitspraken zijn spreuken van as, Uw betogen, betogen van leem!
Vuestras memorias serán comparadas a la ceniza, y vuestros cuerpos como cuerpos de lodo.
13 Zwijgt derhalve, en laat mij spreken; Laat er van komen wat wil!
Escuchadme, y hablaré yo, y que me venga después lo que viniere.
14 Ik pak mijn vlees tussen mijn tanden, En neem mijn leven in mijn hand.
¿Por qué quitaré yo mi carne con mis dientes, y pondré mi alma en mi palma?
15 Wil Hij me doden, ik wacht Hem af; Maar ik verdedig mijn wandel voor Hem!
He aquí, aunque me matare, en él esperaré; pero defenderé delante de él mis caminos.
16 Dit zal reeds een triomf voor mij zijn; Want de boze durft niet eens voor zijn aanschijn treden!
Y él mismo me será salud, porque no entrará en su presencia el impío.
17 Luistert dus goed naar mijn woord, Leent het oor aan mijn rede.
Oíd con atención mi razón, y mi denuncia con vuestros oídos.
18 Zie, ik heb mijn pleit gereed, Ik ben mij bewust van mijn recht!
He aquí ahora, si yo me apercibiere a juicio, sé que seré justificado.
19 Wie brengt er iets tegen mij in? Ik zou aanstonds zwijgen en sterven.
¿Quién es el que pleiteará conmigo? Porque si ahora yo callara, moriría.
20 Twee dingen moet Gij mij echter besparen, Dan verschuil ik mij niet voor uw aanschijn:
A lo menos dos cosas no hagas conmigo; y entonces no me esconderé de tu rostro:
21 Neem uw hand van mij weg, En verbijster mij niet door uw verschrikking.
Aparta de mí tu mano, y no me asombre tu terror.
22 Daag mij dus uit, en ik zal antwoorden; Of laat mij spreken, en antwoord Gij:
Llama luego, y yo responderé; o yo hablaré, y respóndeme tú.
23 Hoeveel fouten en zonden heb ik bedreven, Noem mij mijn misdaden en zonden op!
¿Cuántas iniquidades y pecados tengo yo? Hazme entender mi prevaricación y mi pecado.
24 Waarom verbergt Gij uw aanschijn, En beschouwt Gij mij als uw vijand?
¿Por qué escondes tu rostro, y me cuentas por tu enemigo?
25 Wilt gij een weggewaaid blad nog verschrikken, Een verdorde halm nog vervolgen:
¿A la hoja arrebatada has de quebrantar? ¿Y a una arista seca has de perseguir?
26 Dat Gij zo’n bitter lot mij bestemt, En de fouten wreekt van mijn jeugd;
¿Por qué escribes contra mí amarguras, y me haces cargo de los pecados de mi juventud?
27 Mijn voeten steekt in een blok, al mijn gangen bewaakt, En mijn voetzolen bespiedt?
Pones además mis pies en el cepo, y guardas todos mis caminos, imprimiéndolo a las raíces de mis pies.
Siendo el hombre como carcoma que se va gastando, como vestido que se come de polilla.
