Job 13
1 Zie, dit alles heb ik met eigen ogen aanschouwd, Mijn oor heeft het gehoord en verstaan.
Eis que meus olhos têm visto tudo [isto]; meus ouvidos o ouviram, e entenderam.
2 Wat gij weet, weet ik even goed: Ik doe niet onder voor u.
Assim como vós o sabeis, eu também o sei; não sou inferior a vós.
3 Daarom wil ik tot den Almachtige spreken, Mijn zaak bepleiten voor God!
Mas eu falarei com o Todo-Poderoso, e quero me defender para com Deus.
4 Want gij zijt leugensmeden, En kwakzalvers allemaal!
Pois na verdade vós sois inventores de mentiras; todos vós sois médicos inúteis.
5 Als gij er nu maar het zwijgen toe deedt, Rekende men het u als wijsheid aan.
Bom seria se vos calásseis por completo, pois seria sabedoria de vossa parte.
6 Luistert dus liever naar mijn pleit, En geeft acht op het pleidooi mijner lippen.
Ouvi agora meu argumento, e prestai atenção aos argumentos de meus lábios.
7 Moogt gij leugens spreken, om God te believen, Ter wille van Hem onwaarheid zeggen;
Por acaso falareis perversidade por Deus, e por ele falareis engano?
8 Moogt gij partijdig voor Hem zijn, Wanneer gij voor God denkt te pleiten?
Fareis acepção de sua pessoa? Brigareis em defesa de Deus?
9 Loopt dit goed voor u af, wanneer Hij u in verhoor neemt; Of denkt gij Hem te bedriegen, zoals men mensen bedriegt?
Seria bom [para vós] se ele vos investigasse? Enganareis a ele como se engana a algum homem?
10 Ten zwaarste zal Hij u straffen, Zo gij partijdig zijt in het geniep.
Certamente ele vos repreenderá, se em oculto fizerdes acepção de pessoas.
11 Zal zijn Majesteit u dan niet ontstellen, Zijn verschrikkingen u niet overvallen?
Por acaso a majestade dele não vos espantará? E o temor dele não cairá sobre sobre vós?
12 Want uw uitspraken zijn spreuken van as, Uw betogen, betogen van leem!
Vossos conceitos são provérbios de cinzas; vossas defesas são como defesas de lama.
13 Zwijgt derhalve, en laat mij spreken; Laat er van komen wat wil!
Calai-vos diante de mim, e eu falarei; e venha sobre mim o que vier.
14 Ik pak mijn vlees tussen mijn tanden, En neem mijn leven in mijn hand.
Por que tiraria eu minha carne com meus dentes, e poria minha alma em minha mão?
15 Wil Hij me doden, ik wacht Hem af; Maar ik verdedig mijn wandel voor Hem!
Eis que, ainda que ele me mate, nele esperarei; porém defenderei meus caminhos diante dele.
16 Dit zal reeds een triomf voor mij zijn; Want de boze durft niet eens voor zijn aanschijn treden!
Ele mesmo será minha salvação; pois o hipócrita não virá perante ele.
17 Luistert dus goed naar mijn woord, Leent het oor aan mijn rede.
Ouvi com atenção minhas palavras, e com vossos ouvidos minha declaração.
18 Zie, ik heb mijn pleit gereed, Ik ben mij bewust van mijn recht!
Eis que já tenho preparado minha causa; sei que serei considerado justo.
19 Wie brengt er iets tegen mij in? Ik zou aanstonds zwijgen en sterven.
Quem é o que brigará comigo? Pois então eu me calaria e morreria.
20 Twee dingen moet Gij mij echter besparen, Dan verschuil ik mij niet voor uw aanschijn:
Somente duas coisas não faças comigo; então eu não me esconderei de teu rosto:
21 Neem uw hand van mij weg, En verbijster mij niet door uw verschrikking.
Afasta tua mão de sobre mim, e teu terror não me espante.
22 Daag mij dus uit, en ik zal antwoorden; Of laat mij spreken, en antwoord Gij:
Chama, e eu responderei; ou eu falarei, e tu me responde.
23 Hoeveel fouten en zonden heb ik bedreven, Noem mij mijn misdaden en zonden op!
Quantas culpas e pecados eu tenho? Faze-me saber minha transgressão e meu pecado.
24 Waarom verbergt Gij uw aanschijn, En beschouwt Gij mij als uw vijand?
Por que escondes teu rosto, e me consideras teu inimigo?
25 Wilt gij een weggewaaid blad nog verschrikken, Een verdorde halm nog vervolgen:
Por acaso quebrarás a folha arrebatada [pelo vento]? E perseguirás a palha seca?
26 Dat Gij zo’n bitter lot mij bestemt, En de fouten wreekt van mijn jeugd;
Por que escreves contra mim amarguras, e me fazes herdar as transgressões de minha juventude?
27 Mijn voeten steekt in een blok, al mijn gangen bewaakt, En mijn voetzolen bespiedt?
Também pões meus pés no tronco, e observas todos os meus caminhos. Tu pões limites às solas dos meus pés.
Eu me consumo como a podridão, como uma roupa que a traça rói.
