Job 13
1 Zie, dit alles heb ik met eigen ogen aanschouwd, Mijn oor heeft het gehoord en verstaan.
Se, det har mit Øje set alt sammen; mit Øre har hørt og forstaaet sig derpaa.
2 Wat gij weet, weet ik even goed: Ik doe niet onder voor u.
Hvad I vide, det ved jeg, ogsaa jeg, jeg falder ikke igennem for eder.
3 Daarom wil ik tot den Almachtige spreken, Mijn zaak bepleiten voor God!
Dog vilde jeg gerne tale til den Almægtige, og jeg havde Lyst til at gaa i Rette med Gud.
4 Want gij zijt leugensmeden, En kwakzalvers allemaal!
Men I sammensy Løgn: I ere alle sammen unyttige Læger.
5 Als gij er nu maar het zwijgen toe deedt, Rekende men het u als wijsheid aan.
Gid I vilde tie, saa skulde det regnes eder til Visdom!
6 Luistert dus liever naar mijn pleit, En geeft acht op het pleidooi mijner lippen.
Kære, hører min Bevisning og mærker paa det, som jeg strider for med mine Læber.
7 Moogt gij leugens spreken, om God te believen, Ter wille van Hem onwaarheid zeggen;
Ville I forsvare Gud med Uret og forsvare ham med Svig?
8 Moogt gij partijdig voor Hem zijn, Wanneer gij voor God denkt te pleiten?
Ville I anse hans Person eller føre Sag for Gud?
9 Loopt dit goed voor u af, wanneer Hij u in verhoor neemt; Of denkt gij Hem te bedriegen, zoals men mensen bedriegt?
Vil det gaa godt, naar han undersøger eder? ville I bedrage ham, ligesom man bedrager et Menneske?
10 Ten zwaarste zal Hij u straffen, Zo gij partijdig zijt in het geniep.
Han skal visselig straffe eder, om I anse Personer i Løndom.
11 Zal zijn Majesteit u dan niet ontstellen, Zijn verschrikkingen u niet overvallen?
Skulde ikke hans Højhed forfærde eder og Rædsel for ham falde over eder?
12 Want uw uitspraken zijn spreuken van as, Uw betogen, betogen van leem!
Eders Tankesprog ere at ligne ved Aske, eders Borge ere Lerborge.
13 Zwijgt derhalve, en laat mij spreken; Laat er van komen wat wil!
Tier for mig, at jeg kan tale, og lad saa overgaa mig, hvad der vil!
14 Ik pak mijn vlees tussen mijn tanden, En neem mijn leven in mijn hand.
Hvorfor skulde jeg føre mit Kød bort i mine Tænder? jeg vil derimod sætte mit Liv i min Haand.
15 Wil Hij me doden, ik wacht Hem af; Maar ik verdedig mijn wandel voor Hem!
Se, han slaar mig ihjel, jeg har intet Haab; kunde jeg blot retfærdiggøre mine Veje for hans Ansigt!
16 Dit zal reeds een triomf voor mij zijn; Want de boze durft niet eens voor zijn aanschijn treden!
Ogsaa dette skulde være mig en Frelse; thi der skal ingen vanhellig komme for hans Ansigt!
17 Luistert dus goed naar mijn woord, Leent het oor aan mijn rede.
Hører flittig min Tale og det, jeg kundgør for eders Øren.
18 Zie, ik heb mijn pleit gereed, Ik ben mij bewust van mijn recht!
Se, kære, jeg har indledet Sagen, jeg ved, at jeg skal kendes retfærdig.
19 Wie brengt er iets tegen mij in? Ik zou aanstonds zwijgen en sterven.
Hvo er den, som kan trætte med mig? thi da maatte jeg tie og opgive Aanden.
20 Twee dingen moet Gij mij echter besparen, Dan verschuil ik mij niet voor uw aanschijn:
Dog, gør ikke to Ting imod mig, da vil jeg ikke skjule mig for dit Ansigt:
21 Neem uw hand van mij weg, En verbijster mij niet door uw verschrikking.
Lad din Haand være langt fra mig og Rædsel for dig ikke forfærde mig!
22 Daag mij dus uit, en ik zal antwoorden; Of laat mij spreken, en antwoord Gij:
Kald saa, og jeg vil svare, eller jeg vil tale, og giv saa du mig Svar igen!
23 Hoeveel fouten en zonden heb ik bedreven, Noem mij mijn misdaden en zonden op!
Hvor mange ere mine Misgerninger og Synder? lad mig vide min Overtrædelse og min Synd!
24 Waarom verbergt Gij uw aanschijn, En beschouwt Gij mij als uw vijand?
Hvorfor skjuler du dit Ansigt og holder mig for din Fjende?
25 Wilt gij een weggewaaid blad nog verschrikken, Een verdorde halm nog vervolgen:
Vil du jage det henvejrede Blad op og forfølge det tørre Straa?
26 Dat Gij zo’n bitter lot mij bestemt, En de fouten wreekt van mijn jeugd;
Thi du skriver Bitterheder op imod mig og lader mig faa min Ungdoms Synder til Arv.
27 Mijn voeten steekt in een blok, al mijn gangen bewaakt, En mijn voetzolen bespiedt?
Og du lægger mine Fødder i Stokken og tager Vare paa alle mine Stier; du afstikker Grænser for mine Fødders Saaler,
skønt jeg er en Mand, der bliver gammel som Trøske, som et Klæde, der ædes op af Møl.
