< Job 12 >
1 Job antwoordde, en sprak:
2 Ja zeker, gij vertegenwoordigt het volk, En met u sterft de wijsheid uit!
3 Ik heb evenveel verstand als gij Wie zou trouwens dit alles niet weten?
4 Laat mij de spot zijn van mijn vriend; Ik roep Jahweh aan, Hij zal mij verhoren! Bespotting voor de deugd van de vromen,
5 Verachting voor de beproefden: denkt het gelukskind, En een trap voor hen, wier voeten wankelen;
6 Maar vrede voor de tenten der rovers, Onbezorgdheid voor hen, die God durven tarten, En die God naar hun hand willen zetten!
7 Ondervraag slechts het vee: het zal het u leren; De vogels uit de lucht; zij vertellen het u;
8 Of het kruipend gedierte op aarde: zij zullen het zeggen; De vissen der zee: zij lichten u in.
9 Wie onder die allen, die het niet weet, Dat de hand van Jahweh dit wrocht!
10 Hij, die iedere levende ziel in zijn hand heeft, En de adem van alle menselijk vlees!
11 Of kan het oor geen woorden meer toetsen, Het gehemelte geen spijzen meer proeven;
12 Is er geen wijsheid meer bij bejaarden, Op hoge leeftijd geen inzicht?
13 Bij Hem is wijsheid en macht, Bij Hem beleid en verstand.
14 Haalt Hij omver, men bouwt niet op, Dien Hij kerkert, doet men niet open.
15 Houdt Hij de wateren tegen, ze drogen op; Laat Hij ze los, ze woelen het land om.
16 Bij Hem is kracht en vernuft, Hem behoort de verleide met den verleider;
17 Raadsheren laat Hij barrevoets gaan, En rechters maakt Hij tot dwazen;
18 De boeien der koningen maakt Hij los, En legt een koord om hun eigen heup.
19 De priesters laat Hij barrevoets gaan, En oude geslachten brengt Hij ten val;
20 Aan vertrouwbare mannen ontneemt Hij de spraak, En ontrooft de grijsaards hun oordeel;
21 Hij stort verachting over edelen uit, En rukt de gordel der machtigen los.
22
23 Hij maakt naties groot, en richt ze ten gronde, Breidt volken uit, en stoot ze neer;
24 Hij berooft de vorsten der aarde van hun verstand, En laat ze in de ongebaande wildernis dolen;
25 Ze tasten in de duisternis rond, zonder licht, Ze waggelen als een dronken man.
