< Job 11 >
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord, en sprak:
Felelt a Náamabeli Czófár és mondta:
2 Zo’n praatvaar zou onbeantwoord blijven, Zo’n held met de lippen in het gelijk gesteld;
Szavak bőségére ne legyen felelet, avagy az ajkak emberének legyen igaza?
3 Uw zwetsen zou anderen tot zwijgen brengen, Uw onzinnig gebrabbel door niemand worden beschaamd?
Fecsegésed férfiakat hallgattasson el? Gúnyolódtál s ne legyen, ki rád pirít?
4 Gij zegt tot God: Mijn wandel is rein, Ik ben onberispelijk in uw oog!
Azt mondod: Tiszta a tanom, szeplőtlen vagyok szemeid előtt!
5 Wilde God maar eens spreken, Zijn lippen tegen u openen,
Azonban vajha beszélne az Isten s nyitná fel ajkait veled szemben,
6 U de geheimen der Wijsheid ontvouwen, Die zo moeilijk zijn te verstaan: Dan zoudt ge erkennen, dat God van u eist, Wat uw misdaad verdient.
hogy jelentse meg neked a bölcsesség rejtelmeit mert kétszereset ér valódi tudásra nézve – s tudd meg, hogy elenged neked Isten a bűnödből.
7 Zoudt ge de diepten Gods kunnen peilen, De alwetendheid van den Almachtige doorgronden?
Istent kikutatni eléred-e, avagy a Mindenhatónak végéig elérsz-e?
8 Zij is hoger nog dan de hemelen: Wat kunt ge beginnen; Dieper nog dan de onderwereld: Wat kunt ge begrijpen; (Sheol )
Egek magasságai – mit tehetsz? Mélyebb az alvilágnál mit tudhatsz meg? (Sheol )
9 Haar meetsnoer is langer dan de aarde, En breder nog dan de zee!
Hosszabb a földnél mérete és szélesebb a tengernél.
10 Als hij iets laat passeren, het verborgen houdt, Of het ruchtbaar maakt: wie zal Hem weerhouden?
Ha elvonul és bezár és gyűlést tart – ki utasíthatja vissza?
11 Want Hij doorschouwt de bedriegelijke mensen; Hij kent het kwaad, het ontgaat Hem niet!
Mert ő ismeri a hamisság embereit, látta a jogtalanságot, pedig nem is ügyel.
12 Maar een leeghoofd zal dit eerst begrijpen, Als het jong van een ezel een mensenkind wordt!
Hisz üres férfi is eszessé válik, s vadszamár vemhe emberré szülemedik.
13 Maar wanneer gij er acht op wilt slaan, En tot Hem uw handen verheft,
Ha te irányítod szívedet s feléje terjeszted kezeidet –
14 De misdaad uit uw hand verwijdert, En in uw tenten geen onrecht laat wonen:
ha igaztalanság van kezedben távolítsd el, s ne lakoztass sátraidban jogtalanságot –
15 Dan heft ge smetteloos het hoofd omhoog, Dan staat ge vast, en behoeft niet te vrezen.
bizony akkor felemelheted arczodat mocsoktalanul és szilárd leszel s nem kell félned;
16 Ja, dan zult ge de ellende vergeten, Er aan denken als aan water, dat voorbij is gestroomd;
bizony te elfelejted a szenvedést, mint elfolyt vizekre emlékszel reá.
17 Dan rijst uw leven klaarder nog dan de middag, En uw duisternis zal als de morgen zijn;
S délnél fényesebben kél a földi lét, ha borulat van, olyan az mint a reggel.
18 Dan zult ge vertrouwen, Want er is weer hoop! Dan gaat ge weer slapen onder veilige hoede,
És bízhatsz, mert van remény; körülfigyelsz – bizton fekszel le;
19 Dan legt ge u neer, en schrikt niemand u op; Dan dingen velen naar uw gunst,
heversz; és nincs a ki fölijesztene és sokan fognak neked hízelegni.
20 Terwijl de ogen der bozen versmachten: Want die blijven van iedere toevlucht verstoken, Hun enige hoop is hun laatste zucht!
De a gonoszok szemei elepednek, menekvés elveszett számukra, reményük pedig: léleknek kilehelése.