Job 11
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord, en sprak:
Tsophar de Naama prit la parole et dit:
2 Zo’n praatvaar zou onbeantwoord blijven, Zo’n held met de lippen in het gelijk gesteld;
Cette multitude de paroles ne trouvera-t-elle point de réponse, Et suffira-t-il d’être un discoureur pour avoir raison?
3 Uw zwetsen zou anderen tot zwijgen brengen, Uw onzinnig gebrabbel door niemand worden beschaamd?
Tes vains propos feront-ils taire les gens? Te moqueras-tu, sans que personne te confonde?
4 Gij zegt tot God: Mijn wandel is rein, Ik ben onberispelijk in uw oog!
Tu dis: Ma manière de voir est juste, Et je suis pur à tes yeux.
5 Wilde God maar eens spreken, Zijn lippen tegen u openen,
Oh! Si Dieu voulait parler, S’il ouvrait les lèvres pour te répondre,
6 U de geheimen der Wijsheid ontvouwen, Die zo moeilijk zijn te verstaan: Dan zoudt ge erkennen, dat God van u eist, Wat uw misdaad verdient.
Et s’il te révélait les secrets de sa sagesse, De son immense sagesse, Tu verrais alors qu’il ne te traite pas selon ton iniquité.
7 Zoudt ge de diepten Gods kunnen peilen, De alwetendheid van den Almachtige doorgronden?
Prétends-tu sonder les pensées de Dieu, Parvenir à la connaissance parfaite du Tout-Puissant?
8 Zij is hoger nog dan de hemelen: Wat kunt ge beginnen; Dieper nog dan de onderwereld: Wat kunt ge begrijpen; (Sheol h7585)
Elle est aussi haute que les cieux: que feras-tu? Plus profonde que le séjour des morts: que sauras-tu? (Sheol h7585)
9 Haar meetsnoer is langer dan de aarde, En breder nog dan de zee!
La mesure en est plus longue que la terre, Elle est plus large que la mer.
10 Als hij iets laat passeren, het verborgen houdt, Of het ruchtbaar maakt: wie zal Hem weerhouden?
S’il passe, s’il saisit, S’il traîne à son tribunal, qui s’y opposera?
11 Want Hij doorschouwt de bedriegelijke mensen; Hij kent het kwaad, het ontgaat Hem niet!
Car il connaît les vicieux, Il voit facilement les coupables.
12 Maar een leeghoofd zal dit eerst begrijpen, Als het jong van een ezel een mensenkind wordt!
L’homme, au contraire, a l’intelligence d’un fou, Il est né comme le petit d’un âne sauvage.
13 Maar wanneer gij er acht op wilt slaan, En tot Hem uw handen verheft,
Pour toi, dirige ton cœur vers Dieu, Étends vers lui tes mains,
14 De misdaad uit uw hand verwijdert, En in uw tenten geen onrecht laat wonen:
Éloigne-toi de l’iniquité, Et ne laisse pas habiter l’injustice sous ta tente.
15 Dan heft ge smetteloos het hoofd omhoog, Dan staat ge vast, en behoeft niet te vrezen.
Alors tu lèveras ton front sans tache, Tu seras ferme et sans crainte;
16 Ja, dan zult ge de ellende vergeten, Er aan denken als aan water, dat voorbij is gestroomd;
Tu oublieras tes souffrances, Tu t’en souviendras comme des eaux écoulées.
17 Dan rijst uw leven klaarder nog dan de middag, En uw duisternis zal als de morgen zijn;
Tes jours auront plus d’éclat que le soleil à son midi, Tes ténèbres seront comme la lumière du matin,
18 Dan zult ge vertrouwen, Want er is weer hoop! Dan gaat ge weer slapen onder veilige hoede,
Tu seras plein de confiance, et ton attente ne sera plus vaine; Tu regarderas autour de toi, et tu reposeras en sûreté.
19 Dan legt ge u neer, en schrikt niemand u op; Dan dingen velen naar uw gunst,
Tu te coucheras sans que personne ne te trouble, Et plusieurs caresseront ton visage.
20 Terwijl de ogen der bozen versmachten: Want die blijven van iedere toevlucht verstoken, Hun enige hoop is hun laatste zucht!
Mais les yeux des méchants seront consumés; Pour eux point de refuge; La mort, voilà leur espérance!
