Job 10

1 Ik walg nu toch van het leven, En laat dus de vrije loop aan mijn klagen; Ik spreek in de bitterheid van mijn ziel,

Tęskni sobie dusza moja w żywocie moim; rozpuszczę przeciw sobie narzekanie moje, a będę mówił w gorzkości duszy mojej.

2 En zeg tot God: Behandel mij niet als een schuldige; Laat mij weten, waarom Gij tegen mij strijdt!

Rzekę Bogu: Nie potępiajże mię; raczej mi oznajmij, czemu spór ze mną wiedziesz?

3 Brengt het U voordeel, dat Gij verdrukt, Dat Gij het werk uwer handen verwerpt, Maar de plannen der bozen begunstigt?

Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?

4 Hebt Gij ogen van vlees, Ziet Gij, zoals mensen dat doen;

Azaż ty masz oczy cielesne? Albo jako człowiek widzi, ty widzisz?

5 Zijn uw dagen als die van een sterveling, Uw jaren als de levensduur van een mens:

Dni twoje, zaż są jako dni człowiecze? a lata twoje jako lata ludzkie?

6 Dat Gij op zoek zijt naar mijn schuld, En naar mijn zonden blijft vorsen,

Iż się wywiadujesz nieprawości mojej, a o grzechu moim badasz się?

7 Ofschoon Gij weet, dat ik niet schuldig ben, En niemand mij uit uw hand kan redden?

Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.

8 Uw eigen handen hebben mij gevormd en gewrocht, En nu zoudt Gij me weer gaan vernielen?

Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz.

9 Bedenk toch, dat Gij mij als leem hebt gekneed: En Gij voert mij terug naar het stof?

Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz.

10 Hebt Gij me niet als melk laten vloeien, En als kaas laten stremmen;

Izali jako mleko nie zlałeś mię, a jako ser nie utworzyłeś mię?

11 Mij niet bekleed met huid en met vlees, Met beenderen en spieren samengeweven?

Skórą i ciałem przyoblokłeś mię, a kościami i żyłami pospinałeś mię.

12 In uw goedheid hebt Gij mij het leven geschonken Uw zorg heeft mijn adem bewaakt,

Żywotem i miłosierdziem darowałeś mię, a opatrzność twoja strzegła ducha mego.

13 Maar dit was uw heimelijke toeleg daarbij, Ik weet, dat Gij dit hadt besloten:

A chociażeś to skrył w sercu twojem, wiem jednak, że to jest z woli twojej.

14 Als ik zondigde, mij in het oog te houden, En mij mijn misdaad niet te vergeven;

Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi.

15 Was ik schuldig: Wee mij! En was ik onschuldig, Toch zou ik mijn hoofd niet mogen verheffen, Zat van smaad en gedrenkt met ellende!

Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem, i widząc utrapienie moje,

16 Hief ik het op, Gij zoudt jacht op mij maken, als een luipaard, Mij telkens uw wondere macht laten voelen,

Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.

17 Uw vijandschap jegens mij weer vernieuwen; Gij zoudt uw toorn op mij nog verdubbelen, Gij riept troepen en legers tegen mij op!

Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.

18 Waarom hebt Gij mij dan uit de schoot laten komen, Gaf ik de geest niet, eer een oog mij aanschouwde?

Przeczżeś mię z żywota wywiódł? Ach, bym był umarł, żeby mię było oko nie widziało!

19 Dan was ik nu, als had ik nimmer bestaan, En was van de schoot naar het graf gedragen.

Obym był, jakoby mię nie było! oby mię było zaraz z żywota do grobu zaniesiono!

20 Ach, mijn levensdagen zijn maar gering, Laat mij met rust, dat ik een weinig vreugde beleef,

Izaż nie trocha dni moich? Przetoż przestań, a zaniechaj mię, abym się troszeczkę posilił,

21 Eer ik heenga, vanwaar ik niet terugkom, Naar het land van duisternis en schaduw des doods;

Pierwej niż odejdę tam, skąd się nie wrócę, do ziemi ciemności, i do cienia śmierci;

22 Naar het sombere land, waar wanorde heerst, De dag als een stikdonkere nacht!

Do ziemi ciemnej, jako chmura, i do cienia śmierci, gdzie niemasz przemiany, jedno sama gęsta ciemność.