Job 10

1 Ik walg nu toch van het leven, En laat dus de vrije loop aan mijn klagen; Ik spreek in de bitterheid van mijn ziel,

“Na gaji da rayuwa; saboda haka bari in faɗi zuciyata gabagadi yadda raina yake jin ba daɗi.

2 En zeg tot God: Behandel mij niet als een schuldige; Laat mij weten, waarom Gij tegen mij strijdt!

Zan ce wa Allah, kada ka hukunta ni, amma ka gaya mini laifin da na yi maka.

3 Brengt het U voordeel, dat Gij verdrukt, Dat Gij het werk uwer handen verwerpt, Maar de plannen der bozen begunstigt?

Kana jin daɗin ba ni wahala, don me ka yashe ni, abin da ka halitta da hannunka, yayinda kake murmushi game da shirye-shiryen mugaye?

4 Hebt Gij ogen van vlees, Ziet Gij, zoals mensen dat doen;

Idanunka irin na mutum ne? Kana gani yadda mutum yake gani ne?

5 Zijn uw dagen als die van een sterveling, Uw jaren als de levensduur van een mens:

Kwanakinka kamar na mutane ne, ko shekarunka kamar na mutane ne

6 Dat Gij op zoek zijt naar mijn schuld, En naar mijn zonden blijft vorsen,

da za ka neme ni da laifi ka hukunta ni?

7 Ofschoon Gij weet, dat ik niet schuldig ben, En niemand mij uit uw hand kan redden?

Ko da yake ka san ba ni da laifi, kuma ba wanda zai iya cetona daga hannunka.

8 Uw eigen handen hebben mij gevormd en gewrocht, En nu zoudt Gij me weer gaan vernielen?

“Da hannuwanka ka ƙera ni, kai ka halicce ni. Yanzu kuma kai za ka juya ka hallaka ni?

9 Bedenk toch, dat Gij mij als leem hebt gekneed: En Gij voert mij terug naar het stof?

Ka tuna cewa ka mulmula ni kamar yumɓu. Yanzu za ka mai da ni in zama ƙura kuma?

10 Hebt Gij me niet als melk laten vloeien, En als kaas laten stremmen;

Ba kai ka zuba ni kamar madara ba, na daskare kamar cuku.

11 Mij niet bekleed met huid en met vlees, Met beenderen en spieren samengeweven?

Ka rufe ni da tsoka da fata, ka harhaɗa ni da ƙasusuwa da jijiyoyi?

12 In uw goedheid hebt Gij mij het leven geschonken Uw zorg heeft mijn adem bewaakt,

Ka ba ni rai ka kuma yi mini alheri, kuma cikin tanadinka ka kula da ruhuna.

13 Maar dit was uw heimelijke toeleg daarbij, Ik weet, dat Gij dit hadt besloten:

“Amma wannan shi ne abin da ka ɓoye a zuciyarka, na kuma san abin da yake cikin zuciyarka ke nan.

14 Als ik zondigde, mij in het oog te houden, En mij mijn misdaad niet te vergeven;

In na yi zunubi kana kallo na kuma ba za ka fasa ba ni horo ba don laifin da na yi.

15 Was ik schuldig: Wee mij! En was ik onschuldig, Toch zou ik mijn hoofd niet mogen verheffen, Zat van smaad en gedrenkt met ellende!

Idan ina da laifi, kaitona! Ko da ba ni da laifi, ba zan iya ɗaga fuskata ba, gama kunya ta ishe ni duk ɓacin rai ya ishe ni.

16 Hief ik het op, Gij zoudt jacht op mij maken, als een luipaard, Mij telkens uw wondere macht laten voelen,

In na ɗaga kaina, za ka neme ni kamar zaki ka sāke nuna al’ajabin ikonka a kaina.

17 Uw vijandschap jegens mij weer vernieuwen; Gij zoudt uw toorn op mij nog verdubbelen, Gij riept troepen en legers tegen mij op!

Kana sāke kawo sababbin waɗanda za su ba da shaida a kaina kana ƙara haushinka a kaina; kana ƙara kawo mini hari.

18 Waarom hebt Gij mij dan uit de schoot laten komen, Gaf ik de geest niet, eer een oog mij aanschouwde?

“Me ya sa ka fito da ni daga cikin uwata? Da ma na mutu kafin a haife ni.

19 Dan was ik nu, als had ik nimmer bestaan, En was van de schoot naar het graf gedragen.

Da ma ba a halicce ni ba, da na mutu tun daga cikin cikin uwata na wuce zuwa kabari!

20 Ach, mijn levensdagen zijn maar gering, Laat mij met rust, dat ik een weinig vreugde beleef,

’Yan kwanakina ba su kusa ƙarewa ba ne? Ka rabu da ni don in ɗan samu sukuni na ɗan lokaci

21 Eer ik heenga, vanwaar ik niet terugkom, Naar het land van duisternis en schaduw des doods;

kafin in koma inda na fito, ƙasa mai duhu da inuwa sosai,

22 Naar het sombere land, waar wanorde heerst, De dag als een stikdonkere nacht!

zuwa ƙasa mai duhun gaske, da inuwa da hargitsi, inda haske yake kamar duhu.”