Jesaja 6
1 In het sterfjaar van koning Ozias aanschouwde ik den Heer, gezeten op een hoge en heerlijke troon; de sleep van zijn mantel bedekte heel de tempel.
Lengpa Uzziah thi kum chun keiman Pakai kanamu’n ahi. Ama chu laltouna kikhangsang chungah atouvin, alal pon kailha chun houin sung alodimsoh-e.
2 Serafs stonden om Hem heen, elk met zes vleugels; twee om het gelaat, twee om de voeten te bedekken, en twee om te vliegen.
Ama jenleho chu thahattah seraphim, lhaving gup cheh nei ahiuve. Alhavingu nia chun amaiyu akhuvin, nia chun akengu akhuvin, nia chun alengun ahi.
3 En ze riepen elkander toe: "Heilig, heilig, heilig is Jahweh der heirscharen; de hele aarde is vol van zijn glorie!"
Amaho chu akikoutovin, “Atheng, atheng, atheng chu Vantilte Pakai chu ahi! Leiset pumpi hi aloupinan adimsoh-e!” atiuvin ahi.
4 Van hun juichen trilden de drempels in hun voegen, en het hele huis stond vol rook.
Langei loupitah chun Houin chu akhombul lam chan geiyin ahotlinglha jeng ta’n, hichun amuntheng chu meikhun atom jeng tai.
5 Ik riep uit: Wee mij, ik ben verloren! Want ik heb met mijn ogen den Koning, Jahweh der heirscharen, aanschouwd, ofschoon ik een mens ben met onreine lippen, en onder een volk met onreine lippen verblijf.
Hichun keiman, “Ohe! Suhmanga umding kahitai, ijeh-inem iti leh keima michonse kahi’n, sapset nammite laha khat kahi. Ahinla keiman Lengpa, Pakai Hatchungnung chu kamutai!” katitan ahi.
6 Maar één der serafs vloog op mij af; met een gloeiende kool, die hij met een tang van het altaar had genomen,
Chuin alah-uva khat chun maicham phunga kon’a songmeihol am khat chaichea ache chu hin choipumin kahenglam jonin ahung lengpheiyin ahi.
7 raakte hij mijn mond aan, en sprak: Zie, zij heeft uw lippen geraakt; nu is uw schuld verdwenen, uw zonde vergeven.
Meiam chun kanephu ade-in, “Ven, hiche meiam hin nanephuteni asukhatai. Tuhin nathemmona akisubeitan, nachonsetna akingaidam tai,” atiin ahi.
8 Nu hoorde ik de stem van den Heer: Wien zal Ik zenden, en wie zal gaan uit onze naam? Ik zeide: Hier ben ik; zend mij!
Chuin Pakaiyin thudoh ahinbolin, “Kamite henga thulhut dinga koi kasol ding ham? Keiho dinga koi chediham?” ahin titai. Hichun keiman, “Pakai, keima che’nge! neisolin,” katitai.
9 Toen sprak Hij: Ga heen, en zeg aan dit volk: Gij zult altijd weer horen, Maar nimmer verstaan; Scherp zult gij zien, Maar niet inzien.
Aman aseiyin, “Henge, che’n. Hinla kamite komah: Kathu najah diu, ahivanga nahetlou diu. Kathilbol namudiu, ahivanga ipi avetsah ham nahetdohlou diu ahi,’ tiin gaseipehtan,
10 Verstomp het hart van dit volk, Verstop zijn oren, verblind zijn ogen: Opdat ze met hun ogen niet zien, Met hun oren niet horen, Met hun hart niet verstaan, Zich niet bekeren noch worden genezen.
Hiche mite hi alungu sutah-in. Anakhangu huhbitnin lang amit’nu chosah-in. Chutileh amahon amitteniuva amulou diu, anakhanguva ajahlou diu, alungthimuva ahettheilou diu chuteng adamnadiuva kahenglama hung kihei diu ahi,” ati.
11 Ik zeide: Hoe lang zal dit duren, o Heer? Hij sprak: Tot de steden vernield zijn, En geen bewoners meer hebben; De huizen ontvolkt, Het land verwoest en verlaten;
Hichun keiman, “Pakai, ichan gei hitia chu kabol ding ham?” kati leh, Ama’n eidonbutnin, “Akhopihou khat jeng jong hoidohlouva achimlhuhsoh gam kahse le ainnhou dalhah-a aumsoh takah chuleh agam’u ahomkeo ahisoh kahse;
12 Tot Jahweh de mensen heeft weggevoerd, Op het land grote eenzaamheid ligt,
Pakaiyin Israel mite gamlataha anomanga chuleh Israel gam pumpi khogemnung ahisohhel kahse hiding ahi.
13 En het tiende, dat restte, ook is verdelgd. Maar gelijk een stronk blijft staan, Waar terebint of eik zijn geveld, Zo blijft er een heilig zaad als zijn wortel!
Chuleh mi som jengcha — akidalha — asohcha aumjongleh kibulu kit’na kihallhahbe kit ding ahi. Israel chu thingkungbul, aphung kitanbong tobang hiding, ahivanga akungbul chu muchi theng hintin hung khangdoh kit ding ahi,” ati.
