Genesis 47
1 Josef ging dus Farao berichten: Mijn vader en mijn broers zijn met hun schapen en runderen en met heel hun bezit uit het land Kanaän aangekomen, en bevinden zich in het land Gósjen.
Then Joseph [May he add] went in and told Pharaoh, and said, “My father and my brothers, with their flocks, their herds, and all that they own, have come out of the land of Canaan [Humbled]; and behold, they are in the land of Goshen [Drawing near].”
2 Hij had vijf van zijn broers meegenomen, en stelde ze aan Farao voor.
From among his brothers he took five men, and presented them to Pharaoh.
3 Farao vroeg aan zijn broers: Wat is uw beroep? Zij gaven Farao ten antwoord: Uw dienaren zijn schaapherders, van vader op zoon.
Pharaoh said to his brothers, “What is your occupation?” They said to Pharaoh, “Your servants are shepherds, both we, and our fathers.”
4 En ze vervolgden tot Farao: We zijn gekomen, om de gastvrijheid van het land te genieten; want uw dienaars hadden geen weidegrond meer voor hun vee, daar de hongersnood het land Kanaän heeft geteisterd. Geef uw dienaren verlof, zich in het land Gósjen te vestigen.
They said to Pharaoh, “We have come to live as foreigners in the land, for there is no pasture for your servants’ flocks. For the famine is severe in the land of Canaan [Humbled]. Now therefore, please let your servants dwell in the land of Goshen [Drawing near].”
5 Toen sprak Farao tot Josef: Nu uw vader en broers tot u zijn gekomen,
Pharaoh spoke to Joseph [May he add], saying, “Your father and your brothers have come to you.
6 staat het land van Egypte voor u open. Laat uw vader en broers in het beste deel van het land wonen; ze kunnen in het land Gósjen blijven. En wanneer ge weet, dat er geschikte mannen onder hen zijn, stel ze dan tot opzichters over mijn eigen veestapel aan.
The land of Egypt [Abode of slavery] is before you. Make your father and your brothers dwell in the best of the land. Let them dwell in the land of Goshen [Drawing near]. If you know any able men among them, then put them in charge of my livestock.”
7 Nu ging Josef zijn vader Jakob halen, en stelde ook hem aan Farao voor. Nadat Jakob Farao met een zegenwens had begroet,
Joseph [May he add] brought in Jacob [Supplanter], his father, and set him before Pharaoh, and Jacob [Supplanter] blessed Pharaoh.
8 sprak Farao tot Jakob: Hoeveel jaren telt ge reeds?
Pharaoh said to Jacob [Supplanter], “How many are the days of the years of your life?”
9 Jakob gaf Farao ten antwoord: Het getal van mijn pelgrimsjaren bedraagt honderd dertig: weinig in aantal, maar vol van verdriet zijn mijn levensjaren geweest, en zij hebben niet het getal van die mijner vaderen bereikt in de dagen van hun pelgrimstocht.
Jacob [Supplanter] said to Pharaoh, “The days of the years of my pilgrimage are one hundred thirty years. Few and evil have been the days of the years of my life, and they have not attained to the days of the years of the life of my fathers in the days of their pilgrimage.”
10 Toen zegende Jakob Farao, en ging van Farao heen.
Jacob [Supplanter] blessed Pharaoh, and went out from the presence of Pharaoh.
11 Josef wees zijn vader en broers een woonplaats aan en gaf hun grondbezit in Egypte, en wel in de streek van Raämses, in het beste deel van het land, zoals Farao bevolen had.
Joseph [May he add] placed his father and his brothers, and gave them a possession in the land of Egypt [Abode of slavery], in the best of the land, in the land of Rameses, as Pharaoh had enjoined.
12 En Josef voorzag zijn vader en broers van brood, en heel het gezin van zijn vader naar het getal van de kinderen.
Joseph [May he add] nourished his father, his brothers, and all of his father’s household, with bread, according to their families.
13 Daar intussen de hongersnood hevig bleef woeden, was er in heel het land geen voedsel meer, en raakten Egypte en Kanaän uitgeput van honger.
There was no bread in all the land; for the famine was very severe, so that the land of Egypt [Abode of slavery] and the land of Canaan [Humbled] fainted by reason of the famine.
14 Nu kreeg Josef al het geld in handen, dat in Egypte en Kanaän werd gevonden, in ruil voor het koren, dat men kocht; en al het geld stortte Josef in de schatkist van Farao.
Joseph [May he add] gathered up all the money that was found in the land of Egypt [Abode of slavery], and in the land of Canaan [Humbled], for the grain which they bought: and Joseph [May he add] brought the money into Pharaoh’s house.
15 Toen er in Egypte en Kanaän geen geld meer was, kwamen alle Egyptenaren naar Josef toe, en zeiden: Geef ons brood; waarom moeten wij voor uw ogen sterven, omdat er geen geld meer is.
When the money was all spent in the land of Egypt [Abode of slavery], and in the land of Canaan [Humbled], all the Egyptians [people from Abode of slavery] came to Joseph [May he add], and said, “Give us bread, for why should we die in your presence? For our money fails.”
16 Josef antwoordde: Als ge geen geld meer bezit, geeft dan uw vee, en ik geef u daarvoor brood in de plaats.
Joseph [May he add] said, “Give me your livestock; and I will give you food for your livestock, if your money is gone.”
17 Zij brachten dus Josef hun kudden, en Josef gaf hun voedsel in ruil voor hun paarden, schapen, runderen en ezels. Dat jaar voorzag hij hen van brood in ruil voor al hun kudden.
They brought their livestock to Joseph [May he add], and Joseph [May he add] gave them bread in exchange for the horses, and for the flocks, and for the herds, and for the donkeys: and he fed them with bread in exchange for all their livestock for that year.
18 Maar toen het jaar om was, kwamen zij ook in het volgende jaar naar hem toe, en zeiden: We behoeven het niet voor onzen heer te verbergen, dat het geld op is en de veestapel reeds in het bezit van onzen heer is gekomen; we hebben dus niets meer over voor onzen heer, dan onze eigen persoon en onze landerijen.
When that year was ended, they came to him the second year, and said to him, “We will not hide from my lord how our money is all spent, and the herds of livestock are my lord’s. There is nothing left in the sight of my lord, but our bodies, and our lands.
19 Waarom zouden wij met onze landerijen voor uw ogen te gronde gaan? Koop onszelf en ons land in ruil voor brood; dan zullen wij met ons land dienstbaar zijn aan Farao. Geef ook koren, om te zaaien, dan kunnen we in leven blijven en behoeven we niet te sterven, en zal ook het land niet braak blijven liggen.
Why should we die before your eyes, both we and our land? Buy us and our land for bread, and we and our land will be servants to Pharaoh. Give us seed, that we may live, and not die, and that the land won’t be desolate.”
20 Nu kocht Josef al het land van Egypte voor Farao op; want de Egyptenaren moesten allen hun akkers verkopen, omdat de honger hen kwelde. Zo werd het land Farao’s eigendom.
So Joseph [May he add] bought all the land of Egypt [Abode of slavery] for Pharaoh, for every man of the Egyptians [people from Abode of slavery] sold his field, because the famine was severe on them, and the land became Pharaoh’s.
21 Bovendien bracht hij het hele volk in lijfeigenschap van het ene eind van Egypte tot het andere.
As for the people, he moved them to the cities from one end of the border of Egypt [Abode of slavery] even to the other end of it.
22 Alleen het land van de priesters kon hij niet kopen. Want de priesters hadden een vaste toelage van Farao, en leefden van wat Farao hun gaf; daarom behoefden zij hun land niet te verkopen.
Only he didn’t buy the land of the priests, for the priests had a chok ·portion· from Pharaoh, and ate their chok ·portion· which Pharaoh gave them. That is why they didn’t sell their land.
23 Nu zei Josef tot het volk: Ik heb nu uw personen en akkers voor Farao gekocht, en gij hebt nu zaaikoren, om het land te bezaaien.
Then Joseph [May he add] said to the people, “Behold, I have bought you and your land today for Pharaoh. Behold, here is seed for you, and you shall sow the land.
24 Maar nu moet ge van de opbrengst een vijfde aan Farao afstaan; vier vijfden moogt ge voor u zelf behouden, om er uw velden mee te bezaaien, er met uw gezinnen van te leven, en uw kinderen te onderhouden.
It will happen at the harvests, that you shall give a fifth to Pharaoh, and four parts will be your own, for seed of the field, for your food, for them of your households, and for food for your little ones.”
25 Zij zeiden: Gij hebt ons het leven gered! Laat ons genade vinden in de ogen van onzen heer, en de slaven van Farao zijn.
They said, “You have saved our lives! Let us find chen ·grace· in the sight of my lord, and we will be Pharaoh’s servants.”
26 Zo maakte Josef het tot wet, die nog heden voor de akkers in Egypte geldt, dat een vijfde aan Farao moet worden opgebracht. Alleen het land van de priesters bleef uitgezonderd, omdat het niet van Farao was.
Joseph [May he add] made it a chok ·statute· concerning the land of Egypt [Abode of slavery] to this day, that Pharaoh should have the fifth. Only the land of the priests alone didn’t become Pharaoh’s.
27 Zo vestigden de Israëlieten zich in Egypte, in het land Gósjen. Ze kregen daar vaste bezittingen, waren er vruchtbaar, en werden zeer talrijk.
Israel [God prevails] lived in the land of Egypt [Abode of slavery], in the land of Goshen [Drawing near]; and they got themselves possessions therein, and were fruitful, and multiplied exceedingly.
28 Jakob leefde in Egypte nog zeventien jaar, zodat de hele levensduur van Jakob honderd zeven en veertig jaren bedroeg.
Jacob [Supplanter] lived in the land of Egypt [Abode of slavery] seventeen years. So the days of Jacob [Supplanter], the years of his life, were one hundred forty-seven years.
29 Toen de dag van zijn sterven begon te naderen, ontbood hij zijn zoon Josef, en sprak tot hem: Als ik genade gevonden heb in uw ogen, leg dan uw hand onder mijn heup als bewijs van uw liefde en trouw, dat ge mij niet in Egypte zult begraven,
The time came near that Israel [God prevails] must die, and he called his son Joseph [May he add], and said to him, “If now I have found chen ·grace· in your sight, please put your hand under my thigh, and deal kindly and truly with me. Please don’t bury me in Egypt [Abode of slavery],
30 maar dat ik bij mijn vaderen zal rusten. Breng me uit Egypte over, en begraaf mij in hun graf. Hij antwoordde: Ik zal doen, wat ge zegt.
but when I sleep with my fathers, you shall carry me out of Egypt [Abode of slavery], and bury me in their burying place.” He said, “I will do as you have said.”
31 Hij sprak: Zweer het mij dan! En toen hij het hem had gezworen, boog Israël zich aanbiddend neer op het hoofdeinde van zijn bed.
He said, “Swear to me,” and he swore to him. Israel [God prevails] bowed at the head of his bed.
