Ayub 14

1 “Dhano ma dhako onywolo ndalone nok kendo oneno chandruok mathoth.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Odongo piyo piyo ka maua bangʼe to oner; mana ka tipo makadho ma ok siki.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 Ngʼat machal kamano bende inyalo dewo? Bende dikele e nyimi adier mondo iyale?

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 En ngʼa manyalo kelo gima ler kogolo kuom gima ochido? Onge kata achiel!

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Ndalo dhano nosekwan chon; isechano kar romb dwechene, kendo iseketo gikone ma ok onyal kalo.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Omiyo gol wangʼi kuome kendo weye mos, mondo ochamie luche gi mor kaka ngʼama ondiki timo.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 “Yien ber nyalo bedo gi geno: ka osetongʼe to nitie geno ni onyalo loth, kendo chunye maloth manyien ok rem mak odongo.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Kata obedo ni tiendene towo kendo miyo osikene tho,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 to kata kamano, kowinjo much pi, to oloth, mana ka yien mochako dongo.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 Dhano to tho kendo iike e bwo lowo; oyweyo mogik, kendo kare rumo chuth.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Mana kaka pi dwono e nam kata kaka dier aora pi duone mi two,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 e kaka dhano nindo piny kendo ok ochak ochungʼ; ok ochak onen kendo bende ok nochiewe e nindoneno.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 “Mad ne ipanda ei liel mondo ne abed maonge nyaka chop mirimbi rum, bangʼe to iket kinde ma ibiro parae kendo! (Sheol h7585)

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

14 Ka ngʼato otho, bende dochak obed mangima kendo? Ndalona duto mag tichna matek abiro rito, an to abiro dhil gi thagruokna, nyaka kinde maber chopi.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Ibiro luongo, kendo abiro dwoki; ibiro gombo neno chwech ma lweti osechweyo.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 Eka inikwan kuonde matienda onyono to ok inisik kinona mondo ikwan richo ka richo matimo.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 Kethoga ibiro ket ei ofuku mi din ma ok yawre, kendo inium richona.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 “Mana kaka pi ywero got kendo barore kendo kaka lwanda chorore kawuok kare,

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 kendo kaka pi ywero kite kendo koth maduongʼ ywero lowo, kamano e kaka iketho geno ma dhano nigo.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Ihewe dichiel kendo mogik, kendo olal nono; iloko kit wangʼe, kendo igole e dier ji chuth.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Kata ka yawuote yudo duongʼ bangʼe, to en okia kendo kata ka giyudo wichkuot, to ok one gi wangʼe.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Gima owinjo en mana rem manie dende owuon kendo oywagore kende owuon.”

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.