Isaya 15

1 Wach nofwenyore kuom jo-Moab ni: Ar manie Moab okethi, omuke ei otieno achiel! Kir manie Moab bende okethi, omuke ei otieno achiel!

این است پیغام خدا برای سرزمین موآب: شهرهای عار و قیرِ موآب در یک شب ویران می‌شوند.

2 Jo-Dibon dhiyo e kargi mar lemo, gidhiyo e hembko mag-gi mondo giywagi; kendo jo-Moab goyo nduru nikech Nebo gi Medeba osekethi. Ngʼato ka ngʼato oliel wiye kod tike.

در دیبون قوم عزادار موآب به بتخانه‌ها پناه می‌برند تا برای شهرهای نبو و میدبا گریه کنند. همهٔ مردم موی سر و ریش خود را تراشیده،

3 E yore, girwako pien gugru; to ewi udi kod laru maduongʼ, giduto giywak ka gidengo kendo gingʼielore e lowo.

لباس عزا پوشیده‌اند و در کوچه‌ها راه می‌روند. از هر خانه‌ای صدای شیون و زاری بلند است.

4 Jo-Heshbon kod jo-Eleale ywak, kendo ywakgi winjore nyaka Jahaz. Kuom mano jolweny mag jo-Moab ywak kendo kihondko omakogi.

صدای گریهٔ شهرهای حشبون و العاله تا یاهص نیز شنیده می‌شود. حتی جنگاوران موآب نیز ناله می‌کنند و از شدت ترس می‌لرزند.

5 Chunya ywago jo-Moab; nimar ogandane ringo kadhi pondo Zoar, ma gichopo nyaka Eglath Shelishiya. Gidhi ka giluwo yo mochomo Luhith ka giywak, e yo madhi Horonaim giywak malit nikech kethruokgi.

دلم برای موآب نالان است. مردم موآب به صوغر و عجلت شلشیا فرار می‌کنند؛ با گریه از گردنهٔ لوحیت بالا می‌روند؛ صدای نالهٔ ایشان در طول راه حورونایم به گوش می‌رسد.

6 Pige mag Nimrim oseduono, kendo lum bende osener, kendo oboke orumo, maonge gimoro amora modongʼ ka ngʼich.

رودخانهٔ نمریم خشک شده است! علف سرسبز کنار رودخانه‌ها پلاسیده و نهالها از بین رفته‌اند.

7 Omiyo mwandu mane giseloso kendo kano negitingʼo magingʼadogo Holo ma Omburi otiye.

مردم اندوختهٔ خود را برمی‌دارند تا از راه درهٔ بیدها فرار کنند.

8 Ywakgi winjore nyaka e tongʼ Moab, nduru margi chopo nyaka Eglaim, kendo dengo margi landore nyaka Beer Elim.

شیون موآب در مرزهای آن طنین افکنده است و صدای زاری آن تا به اجلایم و بئرایلیم رسیده است.

9 Pige mag Dimon opongʼ gi remo, to kata kamano named kelo masiche ne Dimon, ne joge maringo koa Moab mondo opondi kod jogo modongʼ e pinyno nomak gi sibuor.

رودخانهٔ دیمون از خون سرخ شده است، ولی خدا باز هم اهالی دیمون را مجازات خواهد کرد. بازماندگان و فراریان موآب نیز جان به در نخواهند برد و طعمهٔ شیر خواهند شد.