Salme 77
1 (Til Sangmesteren. Til Jedutun. Af Asaf. En Salme.) Jeg råber, højt til Gud, og han hører mig,
Ég ákalla Drottin. Ég hrópa og kalla til hans. Ó, að hann vildi hlusta!
2 jeg søger Herren på Nødens Dag, min Hånd er om Natten utrættet udrakt, min Sjæl vil ikke lade sig trøste;
Ég er í miklum vanda og þarfnast mjög hjálpar hans. Alla nóttina er ég á bæn, ég lyfti höndum til himins, – ég bið og bið. Ég mun ekki eiga glaðan dag fyrr en Drottinn hefur hjálpað mér.
3 jeg ihukommer Gud og stønner, jeg sukker, min Ånd vansmægter. (Sela)
Ég hugsa um Guð, mikið þrái ég hjálp hans!
4 Du holder mine Øjne vågne, jeg er urolig og målløs.
Drottinn, mér mun ekki koma dúr á auga fyrr en þú hefur hjálpað mér. Ég er við það að gefast upp, jafnvel bænin er mér erfið.
5 Jeg tænker på fordums dage, ihukommer længst henrundne År;
Góðar minningar liðinna ára leita sífellt á huga minn.
6 jeg gransker om Natten i Hjertet, grunder og ransager min Ånd.
Þá sungum við gleðiljóð langt fram á kvöld! Ég velti þessu fyrir mér, íhuga hve allt hefur breyst.
7 Vil Herren bortstøde for evigt og aldrig mer vise Nåde,
Hefur Drottinn hafnað mér fyrir fullt og allt? Mun hann ekki miskunna mér framar?
8 er hans Miskundhed ude for stedse, hans Trofasthed omme for evigt og altid,
Elskar hann mig ekki lengur og er umhyggja hans búin fyrir fullt og allt? Gekk hann á bak orða sinna?
9 har Gud da glemt at ynkes, lukket sit Hjerte i Vrede? (Sela)
Gleymdi hann miskunn sinni við mig, vesalinginn? Hefur hann í reiðikasti lokað dyrum kærleika síns?
10 Jeg sagde: Det er min Smerte; at den Højestes højre er ikke som før.
„Þetta eru örlög mín, “sagði ég, „blessun Guðs hefur snúist í bölvun.“
11 Jeg kommer HERRENs Gerninger i Hu, ja kommer dine fordums Undere i Hu.
Ég renni huganum yfir alla þá blessun sem ég hef notið frá Guði.
12 Jeg tænker på al din Gerning og grunder over dine Værker.
Sú gæfa gleymist seint! – Já, hún líður mér aldrei úr minni!
13 Gud, din Vej var i Hellighed, hvo er en Gud så stor som Gud!
Guð minn, þínir vegir eru heilagir. Hvar skyldi aðra eins að finna?
14 Du er en Gud, som gør Undere, du gjorde din Vælde kendt blandt Folkene,
Þú ert Guð undra og tákna. Stórvirki þín blasa við augum.
15 udøste dit Folk med din Arm, Jakobs og Josefs Sønner. (Sela)
Með þinni voldugu hendi bjargaðir þú sonum Jakobs og Jósefs.
16 Vandene så dig, Gud, Vandene så dig og vred sig i Angst, ja Dybet tog til at skælve;
Þegar Rauðahafið sá þig, ókyrrðist það! Jafnvel djúpið skalf af ótta!
17 Skyerne udøste Vand, Skyhimlens Stemme gjaldede, dine Pile for hid og did;
Það varð skýfall og þrumur bergmáluðu um himininn. Elding leiftraði.
18 din bragende Torden rullede, Lynene oplyste Jorderig, Jorden bæved og skjalv;
Þrumurnar tjáðu reiði þína og eldingarnar lýstu upp jörðina!
19 din Vej gik midt gennem Havet, din Sti gennem store Vande, dine Fodspor kendtes ikke.
Þú lagðir veg gegnum hafið – veg sem enginn þekkti áður!
20 Du førte dit Folk som en Hjord ved Moses's og Arons Hånd.
Þú leiddir fólk þitt þessa leið eins og fjárhóp, undir leiðsögn Móse og Arons.
