Salme 74

1 (En maskil af Asaf.) Hvorfor har du, Gud, stødt os bort for evig, hvi ryger din Vrede mod Hjorden, du røgter?

Pieśń pouczająca. Asafa. Boże, dlaczego odrzuciłeś nas na zawsze? [Czemu] płonie twój gniew przeciwko owcom twego pastwiska?

2 Kom din Menighed i Hu, som du fordum vandt dig, - du udløste den til din Ejendoms Stamme - Zions Bjerg, hvor du har din Bolig.

Wspomnij na swoje zgromadzenie, które dawno nabyłeś; na szczep twego dziedzictwa, który odkupiłeś; na górę Syjon, na której mieszkasz.

3 Løft dine Fjed til de evige Tomter: Fjenden lagde alt i Helligdommen øde.

Pospiesz na [miejsce] ciągłych spustoszeń; o, jak wróg zburzył wszystko w świątyni!

4 Dine Fjender brøled i dit Samlingshus, satte deres Tegn som Tegn deri.

Ryknęli twoi wrogowie pośrodku twego zgromadzenia, a na znak zatknęli swoje sztandary.

5 Det så ud, som når man løfter Økser i Skovens Tykning.

Za sławnego uważano tego, który wznosił wysoko siekierę na gęste drzewo.

6 Og alt det udskårne Træværk der! De hugged det sønder med Økse og Hammer.

A teraz już jego rzeźby rąbią siekierami i młotami.

7 På din Helligdom satte de Ild, de skændede og nedrev dit Navns Bolig.

Oddali na pastwę ognia twoją świątynię i [obaliwszy] na ziemię, zbezcześcili przybytek twego imienia.

8 De tænkte: "Til Hobe udrydder vi dem!" De brændte alle Guds Samlingshuse i Landet.

Mówili w swym sercu: Zburzmy ich razem! Spalili wszystkie miejsca zgromadzeń Bożych na ziemi.

9 Vore Tegn, dem ser vi ikke, Profeter findes ej mer; hvor længe, ved ingen af os.

Nie widzimy naszych znaków; już nie ma proroka i nikt spośród nas nie wie, jak długo to [ma trwać].

10 Hvor længe, o Gud, skal vor Modstander smæde, Fjenden blive ved at håne dit Navn?

Jak długo, Boże, przeciwnik będzie urągać? [Czy] wróg będzie wiecznie bluźnił [przeciwko] twemu imieniu?

11 Hvorfor holder du din Hånd tilbage og skjuler din højre i Kappens Fold?

Dlaczego cofasz swoją rękę i swojej prawicy z zanadrza nie wyjmujesz?

12 Vor Konge fra fordums Tid er dog Gud, som udførte Frelsens Værk i Landet.

Przecież ty, Boże, jesteś moim Królem od dawna, ty dokonujesz zbawienia na ziemi.

13 Du kløvede Havet med Vælde, knuste på Vandet Dragernes Hoved;

Ty swoją mocą rozdzieliłeś morze, zmiażdżyłeś głowy smoków w wodach.

14 du søndrede Hovederne på Livjatan og gav dem som Æde til Ørkenens Dyr;

Ty skruszyłeś głowy Lewiatana, dałeś go na pokarm mieszkańcom pustyni.

15 Kilde og Bæk lod du vælde frem, du udtørred stedseflydende Strømme;

Ty rozszczepiłeś źródła i potoki, ty osuszyłeś potężne rzeki.

16 din er Dagen, og din er Natten, du grundlagde Lys og Sol,

Twój jest dzień, twoja i noc, ty ustanowiłeś światło i słońce.

17 du fastsatte alle Grænser på Jord, du frembragte Sommer og Vinter.

Ty wyznaczyłeś wszystkie granice ziemi, ty ustanowiłeś lato i zimę.

18 Kom i Hu, o HERRE, at Fjenden har hånet, et Folk af Dårer har spottet dit Navn!

Pamiętaj o tym, [że] wróg zelżył [ciebie], PANIE, a głupi lud urągał twemu imieniu.

19 Giv ikke Vilddyret din Turteldues Sjæl, glem ikke for evigt dine armes Liv;

Nie wydawaj tej zgrai duszy twojej synogarlicy, nie zapominaj nigdy o stadku twoich ubogich.

20 se hen til Pagten, thi fyldte er Landets mørke Steder med Voldsfærds Boliger.

Zważ na [twoje] przymierze, bo ciemne zakątki ziemi pełne [są] siedlisk przemocy.

21 Lad ej den fortrykte gå bort med Skam, lad de arme og fattige prise dit Navn!

Niech uciśniony nie wraca ze wstydem, niech ubogi i potrzebujący chwali twoje imię.

22 Gud, gør dig rede, før din Sag, kom i Hu, hvor du stadig smædes af bårer,

Powstań, Boże, broń swojej sprawy; pamiętaj o zniewadze, [którą] co dzień wyrządza ci głupiec.

23 lad ej dine Avindsmænds Røst uænset! Ustandseligt lyder dine Fjenders Larm!

Nie zapominaj krzyku twoich wrogów, wciąż rosnącej wrzawy tych, którzy powstają przeciwko tobie.