Salme 137

1 Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 Vi hængte vore Harper i Landets Pile.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!