Salme 104
1 Min sjæl, lov Herren! Herren min Gud, du er såre stor! Du er klædt i Højhed og Herlighed,
Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
2 hyllet i Lys som en Kappe! Himlen spænder du ud som et Telt;
Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
3 du hvælver din Højsal i Vandene, gør Skyerne til din Vogn, farer frem på Vindens Vinger;
У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
4 Vindene gør du til Sendebud, Ildsluer til dine Tjenere!
У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
5 Du fæsted Jorden på dens Grundvolde, aldrig i Evighed rokkes den;
Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
6 Verdensdybet hylled den til som en Klædning, Vandene stod over Bjerge.
Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
7 For din Trusel flyede de, skræmtes bort ved din Tordenrøst,
Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
8 for op ad Bjerge og ned i Dale til det Sted, du havde beredt dem;
Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
9 du satte en Grænse, de ej kommer over, så de ikke igen skal tilhylle Jorden.
Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
10 Kilder lod du rinde i Dale, hen mellem Bjerge flød de;
[Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
11 de læsker al Markens Vildt, Vildæsler slukker deres Tørst;
Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
12 over dem bygger Himlens Fugle, mellem Grenene lyder deres Kvidder.
Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
13 Fra din Højsal vander du Bjergene, Jorden mættes fra dine Skyer;
У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
14 du lader Græs gro frem til Kvæget og Urter til Menneskets Tjeneste, så du frembringer Brød af Jorden
У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
15 og Vin, der glæder Menneskets Hjerte, og lader Ansigtet glinse af Olie, og Brødet skal styrke Menneskets Hjerte.
Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
16 HERRENs Træer bliver mætte, Libanons Cedre, som han har plantet,
Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
17 hvor Fuglene bygger sig Rede; i Cypresser har Storken sin Bolig.
Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
18 Højfjeldet er for Stenbukken, Klipperne Grævlingens Tilflugt.
Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
19 Du skabte Månen for Festernes Skyld, Solen kender sin Nedgangs Tid;
Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
20 du sender Mørke, Natten kommer, da rører sig alle Skovens Dyr;
Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
21 de unge Løver brøler efter Rov, de kræver deres Føde af Gud.
Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
22 De sniger sig bort, når Sol står op, og lægger sig i deres Huler;
Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
23 Mennesket går til sit Dagværk, ud til sin Gerning, til Kvæld falder på.
Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
24 Hvor mange er dine Gerninger, HERRE, du gjorde dem alle med Visdom; Jorden er fuld af, hvad du har skabt!
И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
25 Der er Havet, stort og vidt, der vrimler det uden Tal af Dyr, både små og store;
Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
26 Skibene farer der, Livjatan, som du danned til Leg deri.
Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
27 De bier alle på dig, at du skal give dem Føde i Tide;
Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
28 du giver dem den, og de sanker, du åbner din Hånd, og de mættes med godt.
Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
29 Du skjuler dit Åsyn, og de forfærdes; du tager deres Ånd, og de dør og vender tilbage til Støvet;
Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
30 du sender din Ånd, og de skabes, Jordens Åsyn fornyer du.
Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
31 HERRENs Herlighed vare evindelig, HERREN glæde sig ved sine Værker!
Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
32 Et Blik fra ham, og Jorden skælver, et Stød fra ham, og Bjergene ryger
У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
33 Jeg vil synge for HERREN, så længe jeg lever, lovsynge min Gud, den Tid jeg er til.
Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
34 Min Sang være ham til Behag, jeg har min Glæde i HERREN.
У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
35 Måtte Syndere svinde fra Jorden og gudløse ikke mer være til! Min Sjæl, lov HERREN! Halleluja!
Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
