Salme 104

1 Min sjæl, lov Herren! Herren min Gud, du er såre stor! Du er klædt i Højhed og Herlighed,

ئەی گیانی من، ستایشی یەزدان بکە. ئەی یەزدانی پەروەردگارم، تۆ زۆر مەزنیت! شکۆمەندی و پایەبەرزیت لەبەرکردووە.

2 hyllet i Lys som en Kappe! Himlen spænder du ud som et Telt;

وەک بەرگ ڕووناکیت پۆشیوە، وەک خێوەت ئاسمانت هەڵداوە،

3 du hvælver din Højsal i Vandene, gør Skyerne til din Vogn, farer frem på Vindens Vinger;

وەک کاریتە بەیتوونەکەت لەسەر ئاو داناوە. هەوری ئاسمانت کردووەتە گالیسکەت، بەسەر باڵی باوە دەڕۆیت.

4 Vindene gør du til Sendebud, Ildsluer til dine Tjenere!

بایەکانت کردووەتە فریشتەکانت، بڵێسەی ئاگر خزمەتکارانت.

5 Du fæsted Jorden på dens Grundvolde, aldrig i Evighed rokkes den;

زەویت لەسەر بناغەی خۆی دامەزراندووە، هەتاهەتایە نالەقێت.

6 Verdensdybet hylled den til som en Klædning, Vandene stod over Bjerge.

تۆ وەک کراس زەویت بە دەریای قووڵ داپۆشی، لەسەر چیاکان ئاوەکان ڕادەوەستن.

7 For din Trusel flyede de, skræmtes bort ved din Tordenrøst,

بەڵام لە سەرزەنشتی تۆ ئاوەکان هەڵاتن، لە گرمەی دەنگی تۆ بە ترسەوە ڕایانکرد،

8 for op ad Bjerge og ned i Dale til det Sted, du havde beredt dem;

بەسەر چیاکان کەوتن و شۆڕ بوونەوە ناو دۆڵەکان، بۆ ئەو شوێنەی تۆ بۆت دامەزراندبوون.

9 du satte en Grænse, de ej kommer over, så de ikke igen skal tilhylle Jorden.

سنوورێکت دانا لێی تێنەپەڕن، نەگەڕێنەوە هەتا زەوی دابپۆشن.

10 Kilder lod du rinde i Dale, hen mellem Bjerge flød de;

کانیاو لە شیوەکان دەتەقێنیتەوە، بۆ ئەوەی لەنێوان چیاکاندا بڕۆن.

11 de læsker al Markens Vildt, Vildæsler slukker deres Tørst;

هەموو زیندەوەرێکی دەشتودەر ئاودەدەن، کەرەکێوییەکان تینووێتی خۆیانی پێ دەشکێنن.

12 over dem bygger Himlens Fugle, mellem Grenene lyder deres Kvidder.

باڵندەی ئاسمان هێلانەی تێدا دەکات، لەناو چڵەکان دەخوێنێت.

13 Fra din Højsal vander du Bjergene, Jorden mættes fra dine Skyer;

لە بەیتوونەکەی خۆتەوە چیاکان ئاو دەدەیت، زەوی لە بەروبوومی کردەوەکانت تێر دەبێت.

14 du lader Græs gro frem til Kvæget og Urter til Menneskets Tjeneste, så du frembringer Brød af Jorden

گیا بۆ ئاژەڵی ماڵی دەڕوێنیت، سەوزە بۆ خزمەتی مرۆڤ، بۆ دەرهێنانی نان لە زەوییەوە.

15 og Vin, der glæder Menneskets Hjerte, og lader Ansigtet glinse af Olie, og Brødet skal styrke Menneskets Hjerte.

مەی پێ دەبەخشی بۆ ئەوەی دڵی مرۆڤ خۆش بکەی، ڕۆن بۆ درەوشانەوەی زیاتری ڕووی، نان بۆ پتەوکردنی دڵی مرۆڤ.

16 HERRENs Træer bliver mætte, Libanons Cedre, som han har plantet,

درەختەکانی یەزدان تێر دەبن، ئەو داری ئورزەی لوبنان کە چاندی،

17 hvor Fuglene bygger sig Rede; i Cypresser har Storken sin Bolig.

ئەوەی چۆلەکە هێلانەی تێدا دەکات، لەقلەقیش داری سنەوبەر ماڵیەتی،

18 Højfjeldet er for Stenbukken, Klipperne Grævlingens Tilflugt.

چیای بەرزیش بۆ بزنە کێوی، تاشەبەردەکانیش پەناگای گۆڕهەڵکەنە.

19 Du skabte Månen for Festernes Skyld, Solen kender sin Nedgangs Tid;

مانگت دروستکرد بۆ دیاریکردنی وەرزەکان، خۆریش ئاوابوونی خۆی دەزانێت.

20 du sender Mørke, Natten kommer, da rører sig alle Skovens Dyr;

تاریکی دادێنێت دەبێت بە شەو، هەموو زیندەوەری دارستان تێیدا دەکەونە جموجۆڵ.

21 de unge Løver brøler efter Rov, de kræver deres Føde af Gud.

بەچکە شێر بۆ نێچیر دەنەڕێنن، بۆ داواکردنی خواردنیان لە خودا.

22 De sniger sig bort, når Sol står op, og lægger sig i deres Huler;

کە ڕۆژ هەڵدێت دەکشێنەوە، لەناو لانەکانیان خۆیان مات دەکەن.

23 Mennesket går til sit Dagværk, ud til sin Gerning, til Kvæld falder på.

مرۆڤ دەچێت بۆ ئیشوکاری، بۆ ڕەنجکێشییەکەی هەتا ئێوارە.

24 Hvor mange er dine Gerninger, HERRE, du gjorde dem alle med Visdom; Jorden er fuld af, hvad du har skabt!

ئەی یەزدان، کردەوەکانت چەندە زۆرن! هەموویت بە دانایی دروستکردووە، زەوی پڕە لە دەستکردی تۆ.

25 Der er Havet, stort og vidt, der vrimler det uden Tal af Dyr, både små og store;

ئەم دەریا گەورە و فراوانە، کە بێشومار گیانداری گەورە و بچووکی تێدا جمەی دێت.

26 Skibene farer der, Livjatan, som du danned til Leg deri.

لەوێ کەشتییەکان دەڕۆن، لیڤیاتان، ئەمەی خۆت بەدیت هێناوە بۆ ئەوەی یاری تێدا بکات.

27 De bier alle på dig, at du skal give dem Føde i Tide;

ئەمانە هەمووی چاویان لە تۆیە، بۆ ئەوەی لە کاتی خۆی خواردنیان بدەیتێ،

28 du giver dem den, og de sanker, du åbner din Hånd, og de mættes med godt.

پێیان دەدەیت و وەریدەگرن، دەستت دەکەیتەوە تێر چاکە دەبن.

29 Du skjuler dit Åsyn, og de forfærdes; du tager deres Ånd, og de dør og vender tilbage til Støvet;

ڕوو وەردەگێڕیت، دەتۆقن، هەناسەیان لێ دەبڕیت، دەمرن، دەگەڕێنەوە بۆ خۆڵی خۆیان.

30 du sender din Ånd, og de skabes, Jordens Åsyn fornyer du.

کاتێک ڕۆحی خۆت دەنێریت، ئەوان بەدیدەهێنرێن، ڕووی زەوی نوێ دەکەیتەوە.

31 HERRENs Herlighed vare evindelig, HERREN glæde sig ved sine Værker!

با شکۆی یەزدان هەتاهەتایە بەردەوام بێت، با یەزدان بە کارەکانی خۆی دڵخۆش بێت.

32 Et Blik fra ham, og Jorden skælver, et Stød fra ham, og Bjergene ryger

ئەوەی سەیری زەوی دەکات، لەرز دەیگرێت، دەست دەداتە چیاکان، دووکەڵ دەکەن.

33 Jeg vil synge for HERREN, så længe jeg lever, lovsynge min Gud, den Tid jeg er til.

بە درێژایی ژیانم گۆرانی بۆ یەزدان دەڵێم، تاکو ماوم سروود بۆ خودای خۆم دەڵێم.

34 Min Sang være ham til Behag, jeg har min Glæde i HERREN.

با بیرکردنەوەم شیرین بێت لەلای، منیش بە یەزدان دڵخۆش دەبم.

35 Måtte Syndere svinde fra Jorden og gudløse ikke mer være til! Min Sjæl, lov HERREN! Halleluja!

بەڵام با گوناهباران لەسەر زەوی دواییان ببڕێتەوە، با بەدکاران ئیتر نەمێنن. ئەی گیانی من، ستایشی یەزدان بکە. هەلیلویا!