Ordsprogene 8
1 Mon ikke Visdommen kalder, løfter Indsigten ikke sin røst?
Bilgelik çağırıyor, Akıl sesini yükseltiyor.
2 Oppe på Høje ved Vejen, ved Korsveje træder den frem;
Yol kenarındaki tepelerin başında, Yolların birleştiği yerde duruyor o.
3 ved Porte, ved Byens Udgang, ved Dørenes Indgang råber den:
Kentin girişinde, kapıların yanında, Sesini yükseltiyor:
4 Jeg kalder på eder, I Mænd, løfter min Røst til Menneskens Børn.
“Ey insanlar, size sesleniyorum, Çağrım insan soyunadır!
5 I tankeløse, vind jer dog Klogskab, I Tåber, så få dog Forstand!
Ey bön kişiler, ihtiyatlı olmayı öğrenin; Sağduyulu olmayı öğrenin, ey akılsızlar!
6 Hør, thi jeg fører ædel Tale, åbner mine Læber med retvise Ord;
Söylediğim yetkin sözleri dinleyin, Ağzımı doğruları söylemek için açarım.
7 ja, Sandhed taler min Gane, gudløse Læber er mig en Gru.
Ağzım gerçeği duyurur, Çünkü dudaklarım kötülükten iğrenir.
8 Rette er alle Ord af min Mund, intet er falskt eller vrangt;
Ağzımdan çıkan her söz doğrudur, Yoktur eğri ya da sapık olanı.
9 de er alle ligetil for den kloge, retvise for dem der vandt Indsigt
Apaçıktır hepsi anlayana, Bilgiye erişen, doğruluğunu bilir onların.
10 Tag ved Lære, tag ikke mod Sølv, tag mod Kundskab fremfor udsøgt Guld;
Gümüş yerine terbiyeyi, Saf altın yerine bilgiyi edinin.
11 thi Visdom er bedre end Perler, ingen Skatte opvejer den
Çünkü bilgelik mücevherden değerlidir, Dilediğin hiçbir şey onunla kıyaslanamaz.
12 Jeg, Visdom, er Klogskabs Nabo og råder over Kundskab og Kløgt.
Ben bilgelik olarak ihtiyatı kendime konut edindim. Bilgi ve sağgörü bendedir.
13 HERRENs Frygt er Had til det onde. Jeg hader Hovmod og Stolthed, den onde Vej og den falske Mund.
RAB'den korkmak kötülükten nefret etmek demektir. Kibirden, küstahlıktan, Kötü yoldan, sapık ağızdan nefret ederim.
14 Jeg ejer Råd og Visdom, jeg har Forstand, jeg har Styrke.
Öğüt ve sağlam karar bana özgüdür. Akıl ve güç kaynağı benim.
15 Ved mig kan Konger styre og Styresmænd give retfærdige Love;
Krallar sayemde egemenlik sürer, Hükümdarlar adil kurallar koyar.
16 ved mig kan Fyrster råde og Stormænd dømme Jorden.
Önderler, adaletle yöneten soylular Sayemde yönetirler.
17 Jeg elsker dem, der elsker mig, og de, der søger mig, finder mig.
Beni sevenleri ben de severim, Gayretle arayan beni bulur.
18 Hos mig er der Rigdom og Ære, ældgammelt Gods og Retfærd.
Zenginlik ve onur, Kalıcı değerler ve bolluk bendedir.
19 Min Frugt er bedre end Guld og Malme, min Afgrøde bedre end kosteligt Sølv.
Meyvem altından, saf altından, Ürünüm seçme gümüşten daha iyidir.
20 Jeg vandrer på Retfærds Vej. midt hen ad Rettens Stier
Doğruluk yolunda, Adaletin izinden yürürüm.
21 for at tildele dem, der elsker mig, Gods og fylde deres Forrådshuse.
Böylelikle, beni sevenleri servet sahibi yapar, Hazinelerini doldururum.
22 Mig skabte HERREN først blandt sine Værker, i Urtid, førend han skabte andet;
RAB yaratma işine başladığında İlk beni yarattı,
23 jeg blev frembragt i Evigheden, i Begyndelsen, i Jordens tidligste Tider;
Dünya var olmadan önce, Ta başlangıçta, öncesizlikte yerimi aldım.
24 jeg fødtes, før Verdensdybet var til, før Kilderne, Vandenes Væld, var til;
Enginler yokken, Suları bol pınarlar yokken doğdum ben.
25 førend Bjergene sænkedes, før Højene fødtes jeg,
Dağlar daha oluşmadan, Tepeler belirmeden, RAB dünyayı, kırları Ve dünyadaki toprağın zerresini yaratmadan doğdum.
26 førend han skabte Jord og Marker, det første af Jordsmonnets Støv.
27 Da han grundfæsted Himlen, var jeg hos ham, da han satte Hvælv over Verdensdybet.
RAB gökleri yerine koyduğunda oradaydım, Engin denizleri ufukla çevirdiğinde,
28 Da han fæstede Skyerne oventil og gav Verdensdybets Kilder deres faste Sted,
Bulutları oluşturduğunda, Denizin kaynaklarını güçlendirdiğinde,
29 da han satte Havet en Grænse, at Vandene ej skulde bryde hans Lov, da han lagde Jordens Grundvold,
Sular buyruğundan öte geçmesinler diye Denize sınır çizdiğinde, Dünyanın temellerini pekiştirdiğinde,
30 da var jeg Fosterbarn hos ham, hans Glæde Dag efter Dag; for hans Åsyn leged jeg altid,
Baş mimar olarak O'nun yanındaydım. Gün be gün sevinçle dolup taştım, Huzurunda hep coştum.
31 leged på hans vide Jord og havde min Glæde af Menneskens Børn.
O'nun dünyası mutluluğum, İnsanları sevincimdi.
32 Og nu, I Sønner, hør mig! Vel den, der vogter på mine Veje!
Çocuklarım, şimdi beni dinleyin: Yolumu izleyenlere ne mutlu!
33 Hør på Tugt og bliv vise, lad ikke hånt derom!
Uyarılarımı dinleyin ve bilge kişiler olun, Görmezlikten gelmeyin onları.
34 Lykkelig den, der hører på mig, så han daglig våger ved mine Døre og vogter på mine Dørstolper.
Beni dinleyen, Her gün kapımı gözleyen, Kapımın eşiğinden ayrılmayan kişiye ne mutlu!
35 Thi den, der ftnder mig; finder Liv og opnår Yndest hos HERREN;
Çünkü beni bulan yaşam bulur Ve RAB'bin beğenisini kazanır.
36 men den, som mister mig, skader sig selv; enhver, som hader mig, elsker Døden.
Beni gözardı edense kendine zarar verir, Benden nefret eden, ölümü seviyor demektir.”
