Job 4
1 Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
Nang magkagayo'y sumagot si Eliphaz na Temanita, at nagsabi,
2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
Kung tikman ng isa na makipagusap sa iyo, ikababalisa mo ba? Nguni't sinong makapipigil ng pagsasalita?
3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
Narito, ikaw ay nagturo sa marami, at iyong pinalakas ang mahinang mga kamay.
4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.
Ang iyong mga salita ay nagsialalay sa nangabubuwal, at iyong pinalakas ang mahinang mga tuhod.
5 Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
Nguni't ngayo'y dinaratnan ka ng kasamaan, at ikaw ay nanglulupaypay; ginagalaw ka, at ikaw ay nababagabag.
6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?
Hindi ba ang iyong takot sa Dios ay ang iyong tiwala, at ang iyong pagasa ay ang pagtatapat ng iyong mga lakad?
7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
Iyong alalahanin, isinasamo ko sa iyo, kung sino ang namatay, na walang malay? O saan nangahiwalay ang mga matuwid?
8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.
Ayon sa aking pagkakita yaong nagsisipagararo ng kasamaan, at nangaghahasik ng kabagabagan ay gayon din ang inaani.
9 For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.
Sa hinga ng Dios sila'y nangamamatay, at sa bugso ng kaniyang galit sila'y nangalilipol.
10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;
Ang ungal ng leon, at ang tinig ng mabangis na leon, at ang mga ngipin ng mga batang leon, ay nangabali.
11 Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.
Ang matandang leon ay namamatay dahil sa kawalan ng huli, at ang mga batang leong babae ay nagsisipangalat.
12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
Ngayo'y nadalang lihim sa akin ang isang bagay, at ang aking pakinig ay nakakaulinig ng bulong niyaon.
13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
Sa mga pagiisip na mula sa mga pangitain sa gabi, pagka ang mahimbing na tulog ay nahuhulog sa mga tao,
14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
Takot ay dumating sa akin, at panginginig, na nagpapanginig ng lahat ng aking mga buto.
15 et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.
Nang magkagayo'y dumaan ang isang espiritu sa aking mukha. Ang balahibo ng aking balat ay nanindig.
16 Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
Tumayong nakatigil, nguni't hindi ko mawari ang anyo niyaon; isang anyo ang nasa harap ng aking mga mata: tahimik, at ako'y nakarinig ng tinig, na nagsasabi,
17 "Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
Magiging ganap pa ba ang taong may kamatayan kay sa Dios? Lilinis pa ba kaya ang tao kay sa Maylalang sa kaniya?
18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
Narito, siya'y hindi naglalagak ng tiwala sa kaniyang mga lingkod; at inaari niyang mga mangmang ang kaniyang mga anghel:
19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
Gaano pa kaya sila na nagsisitahan sa mga bahay na putik, na ang patibayan ay nasa alabok, na napipisang gaya ng paroparo!
20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.
Sa pagitan ng umaga at hapon, ay nangagigiba; nangapaparam magpakailan man na walang pumupuna.
21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."
Hindi ba nalalagot ang tali ng kanilang tolda sa loob nila? Sila'y nangamamatay at walang karunungan.
