Job 4
1 Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
Ipapo Erifazi muTemani akapindura achiti:
2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
“Kana mumwe munhu akava neshoko newe, iwe uchashayiwa mwoyo murefu here? Asi ndiani angarega kutaura?
3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
Funga kuti wakadzidzisa vazhinji sei, uye kuti wakasimbisa sei maoko asina simba.
4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.
Mashoko ako akatsigira vaya vakagumburwa; wakasimbisa mabvi akaneta.
5 Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
Asi zvino nhamo yasvika kwauri, uye iwe waora mwoyo; inokurova, iwe ndokuvhunduka.
6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?
Ko, kutya kwako Mwari hakuzi chivimbo chako, uye nzira dzako dzakarurama tariro yako here?
7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
“Rangarira iye zvino: Ndianiko, asina mhaka, akamboparadzwa? Ndokupiko kwakatongoparadzwa vakarurama?
8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.
Sezvandakaona, vaya vanodyara zvakaipa navaya vanokusha nhamo ndizvo zvavanokohwa.
9 For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.
Vanoparadzwa nokufema kwaMwari; vanoparara nokuputika kwehasha dzake.
10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;
Shumba dzingaomba nokunguruma, nyamba meno eshumba huru akaguduka.
11 Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.
Shumba inoparara nokuda kwokushaya nyama, uye vana veshumbakadzi vanopararira.
12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
“Shoko rakauyiswa kwandiri muchivande, nzeve dzangu dzakanzwa zevezeve raro.
13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
Pakati pokurota hope dzinovhundutsa usiku, hope huru padzinenge dzabata vanhu,
14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
kutya nokudedera zvakandibata zvikaita kuti mapfupa angu ose abvunde.
15 et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.
Mumwe mweya wakapfuura pamberi pechiso changu, uye bvudzi romusoro wangu rikamira.
16 Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
Wakamira, asi ndakatadza kuziva kuti chaiva chii. Chinhu chakamira pamberi pameso angu, uye ndakanzwa inzwi rakanyarara richiti:
17 "Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
‘Ko, munhu anofa, angava akarurama kupfuura Mwari here? Ko, munhu angagona kuchena kukunda Muiti wake here?
18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
Kana Mwari akasavimba navaranda vake, kana akakanganisa kutonga vatumwa vake,
19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
zvikuru sei kuna avo vanogara mudzimba dzevhu, nheyo dzavo dziri muguruva, dzinopwanyiwa nyore kupfuura chipfukuto!
20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.
Dzinoputsanyiwa pakati pamambakwedza namadekwana; dzinoparara dzisingazoonekwi nokusingaperi.
21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."
Ko, mabote etende ravo haana kubviswa here kuti vagofa vasina uchenjeri?’
