Job 31
1 Jeg sluttede en Pagt med mit Øje om ikke at se på en Jomfru;
Mi faris interligon kun miaj okuloj, Ke mi ne atentu virgulinon.
2 hvad var ellers min Lod fra Gud hist oppe, den Arv, den Almægtige gav fra det høje?
Kia estas la parto, kiun donas Dio de supre? Kaj kion destinas la Plejpotenculo el la altaj sferoj?
3 Har ikke den lovløse Vanheld i Vente, Udådsmændene Modgang?
Ĉu ne malfeliĉon al malpiulo, Kaj forpuŝon de malbonagantoj?
4 Ser han ej mine Veje og tæller alle mine Skridt?
Ĉu Li ne vidas mian konduton, Ne kalkulas ĉiujn miajn paŝojn?
5 Har jeg holdt til med Løgn, og hasted min Fod til Svig
Ĉu mi iradis en malvero, Kaj miaj piedoj rapidis al trompo?
6 på Rettens Vægtskål veje han mig, så Gud kan kende min Uskyld
Li pesu min per justa pesilo, Kaj tiam Dio konvinkiĝos pri mia senkulpeco.
7 er mit Skridt bøjet af fra Vejen, og har mit Hjerte fulgt mine Øjne, hang noget ved mine Hænder,
Se mia paŝo forkliniĝis de la vojo, Se mia koro sekvis miajn okulojn, Kaj se al mia mano algluiĝis makulo:
8 da gid jeg må så og en anden fortære, og hvad jeg planted, oprykkes med Rode!
Tiam mi semu kaj alia manĝu, Kaj mia idaro elradikiĝu.
9 Blev jeg en Dåre på Grund at en Kvinde, og har jeg luret ved Næstens Dør,
Se mia koro forlogiĝis al virino, Kaj mi kaŝe atendis ĉe la pordo de mia amiko:
10 så dreje min Hustru Kværn for en anden, og andre bøje sig over hende!
Tiam mia edzino estu adultigata de aliulo, Kaj aliuloj kliniĝu super ŝi.
11 Thi sligt var Skændselsdåd, Brøde, der drages for Retten,
Ĉar tio estus malvirto, Tio estus krimo, kiun devas puni juĝistoj.
12 ja, Ild, der æder til Afgrunden og sætter hele min Høst i Brand!
Tio estas fajro, kiu ekstermas ĝis la abismo, Kaj mian tutan akiritaĵon ĝi elradikigus.
13 Har jeg ringeagtet min Træls og min Trælkvindes Ret, når de trættede med mig,
Ĉu mi malŝatis la rajton de mia servisto aŭ de mia servistino, Kiam ili havis juĝan aferon kun mi?
14 hvad skulde jeg da gøre, når Gud stod op, hvad skulde jeg svare, når han så efter?
Tiam kion mi farus, kiam Dio leviĝus? Kaj kion mi respondus al Li, kiam Li esplordemandus?
15 Har ikke min Skaber skabt ham i Moders Skød, har en og samme ej dannet os begge i Moders Liv?
Lin kreis ja Tiu sama, kiu kreis min en la ventro, Kaj Tiu sama pretigis en la ventro ankaŭ lin.
16 Har jeg afslået ringes Ønske, ladet Enkens Øjne vansmægte,
Ĉu mi rifuzis la deziron de senhavuloj? Aŭ ĉu mi turmentis la okulojn de vidvino?
17 var jeg ene om at spise mit Brød, har den faderløse ej spist deraf
Ĉu mian panpecon mi manĝis sola? Ĉu ne manĝis de ĝi ankaŭ orfo?
18 nej, fra Barnsben fostred jeg ham som en Fader, jeg ledede hende fra min Moders Skød.
Ĉar detempe de mia juneco mi estis kiel patro, Kaj de post la eliro el la ventro de mia patrino mi estis gvidisto.
19 Har jeg set en Stakkel blottet for Klæder, en fattig savne et Tæppe
Kiam mi vidis malfeliĉulon sen vesto Kaj malriĉulon sen kovro,
20 visselig nej, hans Hofter velsigned mig, når han varmed sig i Uld af mine Lam.
Ĉu tiam ne benis min liaj lumboj, Ĉu li ne estis varmigata per la lano de miaj ŝafoj?
21 Har jeg løftet min Bånd mod en faderløs, fordi jeg var vis på Medhold i Retten,
Se mi levis mian manon kontraŭ orfon, Ĉar mi vidis en la pordego helpon al mi,
22 så falde min Skulder fra Nakken, så rykkes min Arm af Led!
En tia okazo mia ŝultro defalu de la dorso, Kaj mia brako rompiĝu de kano.
23 Thi Guds Rædsel var kommet over mig, og når han rejste sig, magted jeg intet!
Ĉar mi timas la punon de Dio, Kaj ĝian pezon mi ne povus elteni.
24 Har jeg slået min Lid til Guld, kaldt det rene Guld min Fortrøstning,
Ĉu mi faris la oron mia espero, Kaj la orbulon mi nomis mia fido?
25 var det min Glæde, at Rigdommen voksed, og at min Hånd fik sanket så meget,
Ĉu mi ĝojis, ke mia riĉeco estas granda Kaj ke mia mano multe akiris?
26 så jeg, hvorledes Sollyset stråled, eller den herligt skridende Måne,
Kiam mi vidis la lumon brilantan Kaj la lunon majeste irantan,
27 og lod mit Hjerte sig dåre i Løn, så jeg hylded dem med Kys på min Hånd
Ĉu tiam sekrete forlogiĝis mia koro Kaj mi sendis kisojn per mia mano?
28 også det var Brøde, der drages for Retten, thi da fornægted jeg Gud hist oppe.
Ankaŭ tio estus krimo juĝinda, Ĉar mi forneus per tio Dion en la alto.
29 Var min Avindsmands Fald min Glæd jubled jeg, når han ramtes af Vanheld
Ĉu mi ĝojis pri malfeliĉo de mia malamiko? Aŭ ĉu mi estis ravita, se lin trafis malbono?
30 nej, jeg tillod ikke min Gane at synde, så jeg bandende kræved hans Sjæl.
Mi ne permesis al mia gorĝo peki Per eldiro de malbeno kontraŭ lia animo.
31 Har min Husfælle ej måttet sige: "Hvem mættedes ej af Kød fra hans Bord"
Ĉu la homoj de mia tendo ne diris: Ho, se oni ne satiĝus de lia karno!
32 nej, den fremmede lå ej ude om Natten, jeg åbned min Dør for Vandringsmænd.
Ne noktis fremdulo sur la strato; Miajn pordojn mi malfermadis al migrantoj.
33 Har jeg skjult mine Synder, som Mennesker gør, så jeg dulgte min Brøde i Brystet
Ĉu mi hommaniere kovradis miajn kulpojn, Por kaŝi en mia brusto miajn pekojn?
34 af Frygt for den store Hob, af Angst for Stamfrænders Ringeagt, så jeg blev inden Døre i Stilhed!
En tia okazo mi timus grandan homamason, Kaj malestimo de familioj min timigus; Mi silentus, kaj ne elirus ekster la pordon.
35 Ak, var der dog en, der hørte på mig! Her er mit Bomærke - lad den Almægtige svare! Havde jeg blot min Modparts Indlæg!
Ho, se iu aŭskultus min! Jen estas mia signo; la Plejpotenculo respondu al mi. Se mia akuzanto skribus libron,
36 Sandelig, tog jeg det på min Skulder, kransed mit Hoved dermed som en Krone,
Mi portus ĝin sur mia ŝultro, Mi metus ĝin sur min kiel kronon,
37 svared ham for hvert eneste Skridt og mødte ham som en Fyrste.
Mi raportus al li pri la nombro de miaj paŝoj; Mi alproksimiĝus al li kiel al princo.
38 Har min Mark måttet skrige over mig og alle Furerne græde,
Se mia lando kriis kontraŭ mi, Kaj ĝiaj sulkoj ploris,
39 har jeg tæret dens Kraft uden Vederlag, udslukt dens Ejeres Liv,
Se ĝiajn fruktojn mi manĝis senpage, Kaj mi afliktis la animon de ĝiaj mastroj:
40 så gro der Tjørn for Hvede og Ukrudt i Stedet for Byg! Her ender Jobs Ord.
Tiam anstataŭ tritiko kresku por mi kardo, Kaj anstataŭ hordeo dornoj. Finiĝis la paroloj de Ijob.
