Job 30
1 Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.
2 Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,
Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?
3 tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark
Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.
4 og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.
Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.
5 Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.
Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;
6 De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.
Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.
7 De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,
Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.
8 en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.
[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.
9 Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;
Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.
10 de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.
Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.
A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.
12 Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig
Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.
13 min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;
Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.
14 de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,
Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].
15 Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.
Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.
16 Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:
A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;
17 Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.
W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.
18 Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.
Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.
19 Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.
Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.
20 Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;
Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.
21 grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.
Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.
22 Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;
Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.
23 thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.
Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.
24 Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?
Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.
25 Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?
Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?
26 Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;
Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.
27 ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;
Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.
28 trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;
Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.
30 Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;
Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.
31 min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!
Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.
