Job 30

1 Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.