Job 29

1 Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:

Ka naʻe fai ai pe ʻe Siope ʻene lea mamafa, ʻo ne pehē,

2 Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,

“Taumaiā kuo u tatau eni mo e ngaahi māhina kuo hili ange, ʻo hangē ko e ngaahi ʻaho naʻe maluʻi ai au ʻe he ʻOtua;

3 da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,

‌ʻI he kei ulo ʻa ʻene maama ki hoku ʻulu, pea u ʻalu mo ʻene maama ʻi he fakapoʻuli;

4 som i mine modne År, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,

‌ʻO hangē ko ʻeku nofo ʻi he ngaahi ʻaho ʻo ʻeku monūʻia, ʻi he fakataha ʻae kakai ʻoe ʻOtua ʻi hoku fale;

5 da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,

‌ʻI he kei ʻiate au ʻae Māfimafi, pea ʻiate au mo ʻeku fānau;

6 da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,

‌ʻI he tafe ʻae pota ʻi hoku hala, pea lilingi mai ʻe he maka ʻae lolo lahi ʻaupito;

7 da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde på Torvet.

‌ʻI heʻeku ʻalu atu ʻi he loto kolo ki he matapā, pea teuʻi hoku nofoʻanga ʻi he hala lahi!

8 Når Ungdommen så mig, gemte deo sig, Oldinge rejste sig op og stod,

Naʻe sio kiate au ʻae kau talavou, ʻonau toitoi: pea tutuʻu ki ʻolunga ʻae kau mātuʻa.

9 Høvdinger standsed i Talen og lagde Hånd på Mund,

Naʻe taʻofi ʻe he ngaahi ʻeiki ʻenau alea, ʻo ʻai honau nima ki honau ngutu.

10 Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;

Naʻe longo pe ʻae houʻeiki, pea piki honau ʻelelo ki honau ʻoʻaoʻingutu.

11 Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet så og tilkendte mig Ære.

‌ʻI he ongoʻi au ʻe he telinga, ne ne tāpuakiʻi au; pea ʻi he mamata ʻae mata kiate au, naʻa ne fakamoʻoniʻi au:

12 Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;

He naʻaku fakahaofia ʻae masiva naʻe tangi, ʻae tamai mate, mo ia naʻe ʻikai hano tokoni.

13 den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;

Ko e tāpuaki ʻo ia naʻe meimei mate ne hoko kiate au: pea naʻaku fakafiefiaʻi ke hiva ʻae loto ʻoe fefine kuo mate hono husepāniti.

14 jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.

Ne u ai ʻae māʻoniʻoni, pea ne ʻufiʻufi ʻaki au: naʻe tatau ʻeku fakamaau mo e pulupulu mo e pale.

15 Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;

Ko e mata au ki he kui, mo e vaʻe ki he ketu.

16 jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;

Ko e tamai au ki he masiva: pea ko e meʻa naʻe ʻikai te u ʻiloʻi ne u kumi lahi ki ai.

17 den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.

Naʻaku fesiʻi ʻae kouʻahe ʻoe fai kovi, ʻo toʻo ʻae meʻa faʻao mei hono nifo.

18 Så tænkte jeg da: "Jeg skal dø i min Rede, leve så længe som Føniksfuglen;

Pea u toki pehē, ‘Te u mate ʻi hoku pununga, pea te u fakalahi hoku ngaahi ʻaho ke hangē ko e ʻoneʻone.

19 min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;

Naʻe mafola hoku aka ʻi he ngaahi veʻe vai, pea toka ʻae hahau ki hoku vaʻa ʻi he pō kotoa.

20 min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Hånd!"

Ko hoku ongoongolelei naʻe maʻuiʻui pe, pea naʻe fakafoʻou ʻeku kaufana ʻi hoku nima.’

21 Mig hørte de på og bied, var tavse, mens jeg gav Råd;

“Naʻe fakafanongo ʻae kakai kiate au, ʻo tatali, pea fakalongo pē ʻi heʻeku akonaki.

22 ingen tog Ordet, når jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende på dem;

Hili ʻeku lea naʻe ʻikai te nau tali; pea naʻe tō ʻeku lea kiate kinautolu.

23 de bied på mig som på Regn, spærred Munden op efter Vårregn.

Pea naʻa nau tatali kiate au ʻo hangē ki he ʻuha: pea nau fakamanga lahi honau ngutu ʻo hangē ki he ʻuha mui.

24 Mistrøstige smilte jeg til, mit Åsyns Lys fik de ej til at svinde.

Ne u kata kiate kinautolu, pea ʻikai te nau faʻa tui; pea ko e maama ʻo hoku mata naʻe ʻikai ke nau lī ki lalo.

25 Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.

Naʻaku fili honau hala, ʻo nofo ko e ʻeiki, ne u nofo ʻo hangē ha tuʻi ʻi he kautau, pea hangē ha taha ʻoku ne fakafiemālieʻi ʻae kakai mamahi.